Денови и ноќи минуваат брзо,
Секое утро нов предизвик ти носи
Мислиш да успееш и повеќе да сториш
Илјадници мисли се ројат во глава
Планови за дом и иднина во новата земја.
Се вивнуваш силно и повторно паѓаш
Не знаеш дали се на небо или земја.
Дали умираш или се раѓаш!

И тој е тука и се повеќе те гризе
невидлив но доволно присутен,
доволно силен да ја раздвои душата на две.
Две планини на грбот ти тежат а ти одиш
Одиш по непознати улици и непознат град
И упорно талкаш, да ги осетиш за свои сакаш.

Еден ден ти е светлина и спокој
Другиот ден ти носи неспокој и грижа
И жал и радост се во едно се збрало.

Како во “Сердарот“ пискотници се слушаат
И тешка несреќа ги збрало од мало до старо
Жалосно и болно се изгубиле по патиштата во новото време.

Се гледаш и чудиш, одговор бараш во немоќ и страв
Дали е утрото побело од денот
Дали е ноќта поцрна од некогаш што беше
Та носи толку неспокој и дели душата на две?

И жуборот на реката не го слушаш веќе
или звукот е прикован и немоќен да стигне до твоето срце
или водата решила да се раздвои на две
или два брега како да се соединиле во еден
како да те довикуваат, но мамат
и да сакаш не можеш да ги стигнеш
и продолжуваш да талкаш низ времето бурно.

Споменот ќе биде вечен и свет
поттик за твоите чеда во новиот свет
предизвик и борба за самиот себе.
Еден ден може повторно ќе се вратиш
иако душата е поделена на две
иако жуборот на реката не го слушаш
и не стигнува до твоето срце
а брегот само те вика и мами,
Служи му верно на твојот род
тоа е твојот иселенички од.

Автор: Гордана Димовска