ДЕЛ ОД МОНОГРАФИЈАТА „ЃОРЃИЈА – ЏОРЏ АТАНАСОСКИ“ ОД СЛАВЕ КАТИН

Иселувањето од прилепскиот крај на Ѓорѓија Џорџ Атанасоски за САД и Канада започнало особено по Втората светска војна. Македонците во новата стредина се самоорганизираат во македонските клубови и здруженија кои се формираа како потреба за ублажување на носталгијата, копнежот по своите, од кои многумина биле подолго одвоени. Тоа особено било изразено кај семејството Атанасовски

Преселбите на Македонците од Пелагонија, родниот крај на семејството Атанасоски се интензивирале по Втората светска војна и траат сè до денес. Македонците започнале да се доселуваат по градовите во Република Македонија, а потоа во Европа и во прекуокеанските земји, иселување кое добива траен карактер.

Особено во седумдесетите години од минатиот век, притисокот за организирани барања на работници од разни европски агенции и компании, стана сè поголем. Таквите барања ги прифатија и бироата за вработување, преку кои се вршел упис на заинтересираните работници, а потоа и разни агенции и посредници кои ги упатувале нашите луѓе директно во западноевропските држави, а потоа во САД, Канада, Австралија и други земји.

Во почетокот Македонците, кои биле работоспособни млади луѓе, како самци, без семејства оделе на привремена работа, за да заработат, да спечалат некоја пара и потоа да се вратат назад во татковината. Подоцна се покажа дека само мал број од македонските граѓани кои заминале при крајот на шеесеттите и во почетокот на седумдесеттите години на минатиот век се вратиле во татковината.

Таков е случајот со Ѓорѓија-Џорџ Атанасоски, кој е пример за еден од Македонците кои се вратиле во татковината и инвестирале во неа. Најголемиот број Македонци се приспособиле на животните и работни услови во новите средини, во новите земји. Тие си ги земале и своите семејства, а со тоа започнал новиот бран емиграциони движења од Македонија кон светот.

Таквиот бран на иселување го зафатил и семејството Атанасоски. Најпрвин заминал Јосиф, потоа Ѓорѓија-Џорџ Атанасоски, а подоцна и татко му Алексо, мајка му Спасија и сестра му Виолета.

Уште од почетокот на масовното доаѓање на македонските емигранти во САД и Канада, тие почнале да се самоорганизираат. Македонските клубови и здруженија се формирале како потреба за ублажување на носталгијата, копнежот по своите, од кои многумина биле подолго одвоени, но и потребата за меѓусебно дружење и комуницирање и за полесно реализирање на одделни нивни заеднички потреби.

Така, постепено почнале да се јавуваат нови облици на дејствување на спортски, фолклорен, културен, образовен и друг план, кои со текот на времето прераснувале во богат мозаик од активности на многу полиња. Се разбира, зависно од условите, потребите и можностите на Македонците во новите средини.

Слична или идентична судбина со Македонските доселеници во САД и Канада има и семејството Атанасоски. Ова денес познато и признато семејство во САД има длабоки корени во дедовската земја Македонија. Така, корените на семејството Атанасоски, како и на нивното село, датираат од многу оддамна.

Според некои документи, легенди и на бројни раскажувачи корените на ова македонско семејство можат да се најдат исклучиво во Прилепско и битолскиот регион, од каде се рашириле ширум Македонија и во светот.

Прадедовците и дедовците на Ѓорѓија (Гога) Атанасоски, Боше, Атанас, Ризо и Стојан се родиле во Марул. Единствено неговиот пра-пра дедо Тане бил роден во селото Клекоперци, Прилепско, кој се преселил во Марул во 1810 година. Исто така и неговиот татко Алексо е роден во Марул, а сега живее во Флорида, САД. Мајка му, пак, Спасија е родена во селото Добрушево, Битолско, а почина во Флорида, каде живееше со своето семејство. 

Дедовците на Гога (Ѓорѓија) Ризо и Стојан биле едни од најбогатите, највредните и најдобрите во селото. Се занимаваме со трговија и земјоделие, со што ја изградиле куќата во Прилеп уште во 1918 година. Тие биле познати и признати трговци и големи домаќини во прилепскиот крај. Дедото Стојан дури имал своја работилница во Марул.

Татко на Ѓорѓија, Алексо попримил многу манири од своите преттци. Како млад домаќин, освен што бил еден од најдобрите во земјоделието и сточарството, секогаш бил со добра волја, весел и расположен за шеги, другар како што секој би посакал, а во работата вистински професионалец. И денес како пензионер во Флорида ги зачувал тие манири.

Алексо, Спасија и Џорџ со синовите

Мајка му Спасија, пак, била убава мома од Добрушево, питома и вредна домаќинка и мајка, со афинитет за раскажување и слушање со внимание. Таа била столбот на семејството Атанасоски, која влијаела врз воспитанието на децата. Освен синот Гога (Ѓорѓија-Џорџ), Алексо и Спасија во шеесет и петгодишниот брачен живот, имаат уште еден постар син, Јосиф и ќерката Виолета, како и едно покојно чедо Благоја. Најстариот син Јосиф заминал прв за САД, потоа Ѓорѓија и на крајот Алексо, Спасија и Виолета. Тие живеат во Флорида. Јосиф и Ѓорѓи се партнери во бизнисот, а Виолета е кардиолог.

Според кажувањата на вујкото Војне Атанасоски, семејството на Алексо и Спасија било прочуено не само во селото, туку и пошироко во Прилепско и Битолско. Тој ми раскажуваше за згоди и незгоди весели и тажни приказни за семејството Атанасоски, како и за селото Марул. Според него селото било постојано на истото место како и денес. Заради економските прилики и неприлики многумина заминале во други градови и држави, особено по Втората светска војна.

Гога (Ѓорѓија), а особено Јосиф, како млади луѓе, слушале многу приказни од дедото и татко им. Затоа, како и сите нивни врсници имале желба да завршат барем средно образование и правеле обиди да најдат некаква работа или да одат на работа во странство. Така и направиле.

Треба да се нагласи дека десетина години по ослободувањето, Македонија била сиромашна, без развиено стопанство, така што младите луѓе, особено во понеразвиените и пограничните подрачја, немале друг излез освен да ја напуштат земјата. Или како што вели Ѓорѓија-Џорџ Атанасоски во тоа време морало „Да се бара Сонце под ведро небо“.

Тој од родителскиот дом го понесол сознанието за подобра иднина, но го понесло и единственото чувство дека е Македонец, дека ќе остане тоа во кој и да било дел од светот да се наоѓа и дека кога тогаш ќе се врати во Македонија. Кај него секогаш тлеела донаторската љубов и голема хуманост кон луѓето, кон македонското, кон посреќната иднина на човештвото.

Продолжува

Пишува; СЛАВЕ КАТИН