ДЕЛ ОД МОНОГРАФИЈАТА „ЛУ  ВЛАШО - АМЕРИКАНСКИ СИН НА МАКЕДОНИЈА“

Џен тешко се опоравуваше. Како што ни рекоа, машината за срце и бели дробови беше најголемиот проблем, за малку ќе ја изгубеа поради неа. Знам поради тоа што на кратко сите излегоа од собата заедно со Џен, а јас го погледнав картонот кога немаше никој внатре. Кога ја вратија назад во собата, ја ставија на подлога од мраз за да и ја намалат температурата. Целата идеја беше нешто ново и сосема застрашувачко.

Сепак, една година подоцна, „Гуд Самаритан“ одржа церемонија за пациентите кои имаа операција на срце, таа беше единствено возрасно лице меѓу бројни деца кои биле пациенти со операција на срце на рана возраст.

„Зе време додека се опоравуваше од операцијата, имаше два многу тешки денови, но мислам дека тоа е многу мала цена која ја платив за мојата иднина.“ таа им рече на персоналот, на пациентите и на сите пријатели кои беа присутни. „Дури не можам да искажам колку сум благодарна.“

Моите родители дојдоа да ни помогнат, но не сум сигурен дали помагаа или одмагаа. Тие не патуваа често, затоа што татко ми се уште не возеше, дојдоа со автобус.

По операцијата на Џен, можам да кажам дека станав и татко и мајка. Но, дури и пред тоа, се гордеев што поминував доста време со синот. Веќе направив доста работи да го олеснам животот дома. А Винс го носев со мене насекаде. Кога тимовите доаѓаа да си земат палки, топки и бази за Малата лига, тој ми помагаше. Кога продавав слатки, Винс беше со мене. Потоа дојде и Стив, и тој доаѓаше со мене.

Моето спортување не беше возможно со семејството и со зголемениот ангажман во заедницата. Видов дека веќе немам време за куглање, а следната година веќе немав време ни за голф лигата. Но, поголемиот дел од општинската работа можев да ја завршам преку телефон, така што можев да бидам дома, со семејството.

Ангажманот во заедницата имаше и свои весели моменти. Во 1973 година, откако почина татко ми, ја однесовме мајка ми во Канада во уште една посета на нејзиното семејство. Кога се вративме, се возевме по улицата кога видовме бркотница пред нашата куќа. Во градот до нас Тип Сити (Tipp City), имало настан за собирање финансиски средства и нашите пријатели, Џим и Керол Хејстингс, го ставиле моето име во трка за шеговита награда. 

Сум ја добил наградата. Заврзана за дрво пред нашата куќа имаше една коза. Сум ја добил козата како награда.

Што да правам со коза? Децата играа топка со неа, ја шетаа низ соседството, како куче. Но на крај, му ја дадовме на еден пријател кој имаше фарма, многу подобро место за козата да живее.

Сепак, беше навистина голем проблем да се натовари козата во комбе, никако не ни успеваше. Ја бркавме насекаде, се боревме со неа. Мајка ми, која беше со нас после патувањето, го реши проблемот со вештините од нејзиниот Стар свет. Ја крена во раце и ги врза нозете, и потоа ја стави во задниот дел од комбето.

Навистина едноставно.

Се заколнав дека ќе им вратам на пријателите за ова, а можев да смислам подобро од една коза. Една година подоцна, во градот дојде циркус и си ја видов шансата. Се договорив со човекот кој ги чуваше слоновите да донесе три слона и да ги стави во нивниот двор.

Се ми беше подготвено, дури имав поставено и знаци. Но, тој ден кога требаше мојот план да се оствари, времето залади – толку беше студено што почна да врне снег – и човекот со слоновите не сакаше неговите животни да излегуваат од удобната приколка.

„Не можам да ги изнесувам на ова време. Тие се животни кои живеат во топла клима!“ ми рече.

Така Џим и Керол никогаш не дознаа колку многу природно ѓубриво можеше да им биде оставено во градината пред нивната куќа.

Имавме среќа што живеевме во соседство со луѓе кои имаа смисла за хумор и за заедништво. Имавме многу пријатели – соседите од двете страни на нашата куќа. Џорџ и Кеј Крат и Дик и Бони Рашила, Шелдон и Арти Крамер, кои живееја две куќи подолу, Џим и Керол Хејстингс, и Тед и Дот Ристов, кои живееја преку една улица.

Подоцна во соседството се доселија Пит и Ненси Нимс, кои дојдоа на местото на семејството Крат, кои се отселија, и станаа дел од нашата голема група. Тие исто така станаа и навистина добри пријатели.

Ова се пријателства кои ќе траат цел живот, и оние петмина кои се уште се со нас – Пит и Ненси Нимс, Тед и Дот Ристов и Бони Рашила – се уште се блиски пријатели. Семејствата Ним, Хејстингс, Рашила и Ристов, беа тука за секоја голема пресвтртница во мојот возрасен живот: погребот на Џен во 1996 годиина, мојата венчавка со Пат во 1999 година, и на доделувањето на наградата за Заслужен поранешен студент на Универзитетот во Охајо во 2001 година.

Се собиравме заедно и правевме мајтапи едни на други, како патувачкиот телевизор. Не се сеќавам кој го започна тоа, но некој купи нов телевизор и мораше да се ослободи од стариот – чудовиште од телевизор кој стоеше во конзола за телевизор. Доцна навечер, тие тивко го оставија на тремот на еден од соседите.  

Не беше долго таму. Следната вечер се појави на тремот на друг сосед, па потоа на друг. Некое време ќе исчезнеше телевизорот, но потоа наеднаш повторно ќе се појавеше на тремот на еден од соседите за нова тура.

 На крај успеавме да се ослободиме од него, но не додека сите тремови не добија „посета“ од телевизорот бареш еднаш или два пати. Два најголеми мајтапи кои беа незаборавни се -

Годината кога купивме твор како подарок за роденденот за Пит Нимс. Го намирисавме целиот и неговите девојчиња мислеа дека е сладок и дека ќе им биде одлично милениче. Пит и Ненси секако не губеа време и веднаш се јавија во службата за животни да дојдат да го земат од кај нив. 

За мојот 40ти роденден, моите пријатели и соседи правеа планови речиси цела година за да ми подарат гранитен надгробен споменик на кој пишуваше „Лу сега има 40 години и тргнува по патот удолу.“ Го ставија на тревникот пред куќата, заедно се цвеќиња кои ги земаа од гробиштата, кога си дојдов дома на роденденска забава која беше изненадување. Со години го чував, но потоа се преселив во Нејплс и морав да се ослободам од него. Патем, мојот живот не тргна удолу откако наполнив 40 години.  

Се собиравме заедно со многу храна и пијалак. Секогаш го славевме првиот снег во сезоната со логорски оган на отворено во полето зад куќите, правевме скара и наздравуваме на претстојната зима. Не беа потребни покани, сите знаевме дека е време да се собереме за таа пред-зимска забава.

На крај ни беше жал кога видовме дека полето го претворија во станбен простор со други куќи.

Продолжува 

 Пишува: СЛАВЕ КАТИН