ДЕЛ ОД МОНОГРАФИЈАТА „ЛУ  ВЛАШО - АМЕРИКАНСКИ СИН НА МАКЕДОНИЈА“..

Долго пред да можам да се вратам во Македонија, се подготвував да влезам во новата ера од мојата кариера. Кога се приклучив на „Голд Бонд Ајскрим“ (Gold Bond Ice Cream) во Грин Беј, Висконсин, тој беше одраз на мојот живот во Хобарт.

Наместо семејство кое ја води компанијата како да е нивна, како што тоа го правеше семејството Микер, семејството Латси всушност беа сопственици на компанијата. Нивниот татко, Том, всушност ја основал за време на Депресијата, кога почнал да продава сладолед од неговото комбе за млечни производи. По извесно време му дојде идеја да го сече сладоледот во правоаголници и да го валка во чоколадо и јаткасти плодови.

 Популарноста на неговиот сладолед го претвори во ѕвезда на компанијата и Том престана да продава млеко и се концентрираше на стапчињата сладолед.

Не бевме компанија како што се „Брејер“ или „Блу Бани“, затоа што нашиот сладолед не го носеше името на нашиот бренд, ние го произведувавме за другите компании. Така, не можете да најдете пакување на сладоледи Голд Бонд во фрижидерите во продавниците. Тие немаа вистински брендови – осбен можеби Мики Маус производот кој го правеа за компанијата Волт Дизни.

Младиот Том Лутси, кој беше претседател кога почнав таму да работам, го смисли – имаше и уши како Мики и се друго. Имаа лиценца да го продаваат, но само тој еден производ. Всушност, само таа една врска со Дизни е тоа што ја направи нашата компанија да се развие до небо.

Инаку, нашиот сладолед го имаше во многу институции, но под други називи. Долго пред да дојдам јас, компанијата произведуваше сладолед за камиончињата „Гуд Хјумор“, кои возеа низ населбите и продаваа смрзнати слатки работи од нивните прозорчиња.

Кога си заминав од таа компанија, тие имаа шест фабрики низ земјата, користејќи ги резултатите од идеите кои дојдоа од Грин Беј. Во текот на тие години, се изнајадов сладолед – убава придобивка на работата.

Тоа беше друга разлика од работата во Хобарт. Во Трој, ние правевме опрема за кујни за комерцијални и домашни кујни. Во Грин Беј, правевме прехранбени производи кои клиентите ги јадеа.

 Имаше различни проблеми и трендови во секој од тие пазари.

Слобода на контрола во времето на можностите

Том Лутси постариот беше пронаоѓач. Тој патентираше бројни машини и процеси за правење и процесирање смрзнат сладолед. Еден од моите најдобри пријатели во компанијата, Рич Рачесон, дури имаше и патент за сладолед на кој го имаше Хулк.

Всушност, стрипови и херои од цртаните филмови – кои немаа никаква врска со вкусот на производите, но им беа привлечни на децата – сочинуваа добар дел од нашите производни линии.

„Голд Бонд“ ме донесе како виш потпредседател на финансии, што ми даде значаен авторитет да направам се што требаше да се направи. И наскоро, го правев токму тоа, со Рич Рачесон, кој е пријате

л до ден денес, како наш нов потпредседател на маркетинг. Рич го спомнува нашето партнерство на начин кој навистина ми го полни срцето:

„Мислам дека тој беше беспрекорен професионалец. Тој секогаш кормилото го држеше исправено. Понекогаш, јас ќе забегав надвор од правилата. Тој секогаш се држеше до правилата – тој ги држеше луѓето заедно кога имаше некои внатрешни проблеми кои требаше да се решат.“

„Купивме некои брендови. За некои брендови извадивме лиценци. Бевме производители на приватни марки, но почнавме да преземаме контрола над својата судбина.

„Морам да кажам дека во тој поглед, Лу беше навистина главниот човек, и навистина не можам да се сетам дека направил некоја грешка или пропуст. Тој беше секогаш во центарот на целта. Мислам дека и двајцата имавме слична заднина, јас дојдов од „Пабст Бруинг“ (Pabst Brewing). Едноставно кликнавме.

„Не можев да посакам полојален пријател и човек кој е тука кога ми е потребен.“

Рич и јас наслушнавме дека Дизни сака да му ја даде лиценцата на некој друг да ги прави нивните сладоледи и да ја прошири линијата со други ликови на Дизни. Отидовме во нивната канцеларија во Њујорк тоа и да го потврдиме, но ние бевме ситна риба во споредба со тие кои сакаа да ги ангажираат, бевме свесни за тоа.

Њујорк

Но, додека бевме во Њујорк, закажавме состанок со седиштето на Дизни во Лос Анџелес. Веднаш. Се качивме на авион до Грин Беј од Њујорк, составивме презентација за еден ден, одлетавме во Лос Анџелес и отидовме во седиштето на Дизни. Ја изложивме нашата презентација. И, можете ли да претпоставите? Тие рекоа дека можеме да ја добиеме франшизата!

Станавме дел од големата игра. Го склучивме договорот. Се договоривме за маркетинг буџет од 7 милиони долари. Во тоа време, имавме нула долари во маркетинг.

Така, му се јавив на Том Лутси и му реков да седне. Потоа му објаснивме се. Неговата реакција беше: „Па, ако тоа е потребно.“ Беше навистина неверојатно, но благодарно да се чуе. Сега, се што требаше да направиме е да обезбедиме парите да почнат да доаѓаат.

Таа зделка не доведе до сите производи на Дизни – Дизни ликови на стапче, Дизни ликови на лижавче. Во две фабрики, изградивме големи производни ленти. Тие замрзнати лижалки ќе излегуваат во дузини, Плуто и Мики и сите други ликови. Имавме одличен човек во производството, Фред Шулц, кој сето тоа можеше да го издејствува.

Влеговме во шема. Веднаш по Лос Анџелес, моравме да се вратиме назад со авион наредниот ден за состанок со „Хаген Дац“ (Haagen Dazs) во Грин Беј. Се качивме на авион за Минеаполис и најдовме хотел. Не спиевме, Отидовме во хотел само да се освежиме и да се истушираме. Сега се смееме за тоа, но се беше во последна минута, хотелот беше едно мало мизерно место. Ни беше страв да стапнеме на подот во купатилото.

Кога влеговме на состанокот, имавме една производна линија за „Хаген Дац“ – сладолед на стапче. Сите клучни луѓе беа таму, така знаевме дека нешто големо се подготвува. Тие ни кажаа дека сакаат да го прошират асортиманот на нивните сладоледи.

Така, склушивме со нив договор да произведуваме сладоледи на 6 или 7 производни ленти. А една лента на ден произведува многу сладоледи.

Тие се однесуваа толку заштитинички кон своите производи, што ни ја праќаа смесата за сладолед и чоколадото, бидејќи не сакаа да им ја дознаеме формулата. (Секако, Фред Шулц можеше тоа да го стори за миг.)

Рич имаше одличен начин да ја објасни нашата тимска работа: „Лу беше типот со финансиите. Тој помагаше со договорите за купување и лиценцирање во финансиска смисла. Мојата работа беше да излезам и да дознаам каде има потреба од нашиот производ.“

И други нешта се случуваа. Дознавме дека се продава „Попсикл“ (Popsicle). И тие некако не пронајдоа и ја понудија компанијата. Во тоа време беше во сопственост на Сара Ли, и вредеше многу пари. Се обидувавме да најдеме начин како да платиме. Побаравме пари на локално ниво, побаравме пари во Чикаго.

И некако стапивме во контакт со банка од Австралија која беше присутна на американскиот пазар. Се запознав со нивниот претставник преку телефон, и последното попладне, на последниот ден – моравме да донесеме одлука до 5 часот попладне – тој се согласи да ни даде кредит од 500 000 долари.

Сите во Голд Беј беа во шок. И јас бев во шок. Можевме да го купиме „Попсикл“ директно.

Продолжува 

Пишува: СЛАВЕ КАТИН