Македонците отсекогаш имале чувство за етничка припадност

„Јас, Десни Комин, и подарив на мајката на боговите дете по име Калокерон, на возраст од 12 години, родум Македонец“.

Оваа надгробна плоча потекнува од 252 година по Христа кога одамна бил угасен сјајот на некогашната славна Македонска империја.

„Македонското име е едно од најгордите, најголемите, најхрабрите, но и најстрадалнички имиња низ историјата. (Тоа е) име... од еден од најзаслужните народи кој својата судбина ја идентификувале со почвата на која се раѓале и умирале. Тој народ опстојувал со назначено етничко чуство низ вековите: и во епохата на неговите звездени мигови, кога своето кралство со силата на сопствената крв и со меч го проширил се до Индија и Северна Африка, но и во миговите кога таа огромна империја била сведена на зависна римска провинција и тема.“ -  пишува Анте Поповски за македонското име во „Македонија на старите мапи“ (Скопје, 1992).

Македонците горди на своето име и потекло, отсекогаш имале изразено чувство за етничка  припадност. Потврда за тоа наоѓаме уште кај античките Македонци. При археолошките ископувања во близина на Серез била пронајдена надгробна плоча на која е врежано:

Покрај личните имиња и етничката припадност, во многу случаеви било нагласено и името на градот, како на пример: Македонец од Воден, Македонец од Егеј, Македонец од Орестида. Чуството за етничка припадност било толку нагласено што барале нивните водачи да го носат називот Македонијархиси.

Многу векови подоцна, од синодалните акти на Охридската архиепископија може да се види како Иван Иеракар на почетокот на XIII век, се изјаснува дека по род е Македонец и дека потекнувал од с. Власто, сегашното Велесто, во Охридско. Именувањето на жителите според етничката и територијалната припадност се сретнува и во наредниот век. Ова може да се види и од записот во црквата „Св. Ѓорѓи“ во Горен Козјак, во кое лицето Братан во средината на XIV се потпишал дека е од Македонија.

Повторно прескокнувајќи неколку векови ќе видиме од записот на Ѓорѓи Македонски од 1846 години дека чуството за етничка припадност никогаш не го напуштила Македонецот. Во записот на учителот Ѓ. Македонски, по повод стапувањето на учителска должност во родното село на Ден Голема Богородица, почнувајќи со фразата „Да се знае“ вообичаена за тоа време ќе напише:

„Да се знае кога селаните од моето родно село Радибуш, Криворечка Паланка, ме главија за учител во нашето селско училиште и за Ранковце и за Криви Камен, за 1800 гроша годишно. Роден сум од татко ми свјаштеник Димитрија и мајка Варскија како седмо дете од дванаесетте деца, пет машки и седум женски. Славјанското писмо го изучив од татко ми Димитрија Маќедонски, кој така се вика зашто сме Маќедонци, а не Грци, а неговиот татко се викал Јосиф, свјаштеник, а неговиот дедо Стоимен, свјаштеник. И ја прекарот си го зедов Маќедонски, а не по татко ми и по дедо ми, за да се знае оти сме ... од Маќедонија“.

Од неколку одбрани записи меѓу бројните, може да се види дека без разлика дали со Македонија владеел Рим, Византија, Србија, Грција, Бугарија или Отоманската Империја, чуството за етничка припадност кај населението од Македонија е високо изразено, и тоа континуирано низ вековите се изјаснува како Македонци по род. Истовремено овие записи го даваат континуитетот на името Македонија.

Печатот на историјата втиснат во македонското име се пренесува со векови и никој неможе така лесно да го збрише од историската сцена. Самото име преставува штит, сигурна одбрана од исчезнување на родот вековен. Името се пренесува со генерации и во него се претставени сите порази и победи на еден народ.