|
||||
| Елегии за тебе |
|
Вчера си појдов, наминав низ таја гора зелена под тија буки високи по ќилим сенки широки. Одев со глава замаен наведната, мртов, зачмаен, одев со грутка на срце и каракамен на гради. Деј гиди горо зелена! Деј гиди водо студена! Пилците пеат – ти плачеш, сонцето грее – ти темнееш. Ако ги криеш коските на дели млади јунаци тука што лежат по тебе за тија темни дубрави – зошто ги таеш песните? Зошто по тебе дрвјата и на дрвјата гранките и на гранките лисјата шумолат скришно таговно? Таму горе на небото зора руди, земја буди, ден морави шири крила и алова точи свила, таму зора црвенее – мое срце ми црнее. Ископајте длабок бунар извадете ладна вода натопете лути рани да не горат, да не болат. Зоро златно и румено! Зоро слатка посестримо! Ти изгреваш на далеку – да ли еднаш ќе изгрееш силно, силно, дури милно над долови и над гори над полиња и над реки над мојата татковина? Два брега – двата стрмнини. А од брег на брег танок мост. Под мостот вода морава – тече и мие ранава. Тече од векот вековит и нова и се` нова по нова, тече, а тука маките се` стари и се` постари. Тече и влече со себе сичко што стои пред неа, а на брегови животот чмае у троскот зараснат! Течи си водо студена! Течи си – рони брегови! Течи – и нам низ срцето нели и крвта ни тече? Скотски е, скотски животот аргатски у темно заѕидан, до скот сме синко попритиснати на овој свет убав. Кој ни ги скрши белите крилца крилца на галаби бели? Кој ни замати извори бистри извори на души чисти? И кој раздвои, и кој раздвои човек од човек со ѕид? И кој направи, и кој направи човек на човека роб! Та човек од човек да страда и тегне и бега од лулка до гроб? Ти да знаеш, паметуваш и ем да си на ум да имаш – работник си – и работник ти ќе паѓаш и се дигаш. Луњи ли ќе пусти дојдат сонце ли ќе јасно грејне – патиштата, патиштата пред тебе се на борбата. Како сртта вечна што е така борба долго трае. Но од смртта е по силна по патиштата борбата! Исцедете, ограбете пот и труд и меса голи, уста пуста затворете да не каже оти боли. Очи црни ископајте да гледајат не давајте, раци машки прекршете срце лудо наранете. Угаснете и светлини! Мрак ќе биде – каракамен. Има, има – в темнината нешто живо пак да свети: има болка на душата има души наранети. Болка боли – болка гори болка пече, душа мори. А болката кога свети – тешко, тешко, тешко клети! |
