СКОПЈЕ-1963-ТА - 5-17–ЧАСOT

На дваесет и шести седми                 

Хиљада деветсто шеесет и трета,      

Градот убав крај вардар                    

Го задеси природна штета.

Во раното летно утро                         

Земјата се бесно затресе,                   

А,тој силен земјотрес                         

Хиљдници животи однесе. 

Таа утринска жална музика                

Немаше крај да доврши,                    

На тие не должни души                      

Животите им  ги заврши.

Тие животи не беа должни                 

Однесе тој цвеќиња росни,                 

Ни остана вечна тага на сите              

За ранетите и за покојните. 

Јас се пробудив тоа утро                                                                 

Во нашиот разурнат дом,

До мене полу мртво лежеше

Моето сакано братче Том.

Јас ве будев тоа утро родители

Никој од вас не стана,

Што да му дам на братчето мое

Дали млеко или друга храна.

Не можев више да плачам

Само со зборови се колнев Мами,

Зошто судбината само вас ве зеде

А, братчето и јас, останавме сами

Вашето вечно место родители.

Ќе биде и наш тажен дом,

Лесна ви земја,Тато и Мамо

Со мене ќе расте братчето Том.

Напишана во Ниш

27–07-1963-год

Гроздан  Јовановски