Свекрва

Во неможност да обезбеди двотретинско мнозинство за измени на Уставот според спогодбата од Преспа, премиерот Зоран Заев во своето обраќање пред пратениците во Собранието на Република Македонија повика на помирување по настаните од 27 април во Собранието минатата година. Меѓутоа, ниту опозицијата, а уште помалку обвинитете во случајот „27 април“ прифаќаат амнестистија во замена за продажба на уставното име.

За приврзаниците на политиките на Зоран Заев единствен излез е дека треба да се усвојат уставните промени и договорот од Преспа за влез на Македонија во ЕУ и НАТО. Според нив доколку пратениците од опозицијата не ги прифатат уставните измени кои ќе и овозможат на државата брзи евроатлански интеграции, на Македонија и престојат тешки моменти и ќе биде доведен во прашање територијалниот интегритет на земјата.

Ваквите заплашувања се непотребни, бидејќи македонскиот народ ја преживеа и Лисабонската декларација на Европската Заедница (ЕЗ) од 1992 година за признавање на Република Македонија „со име кое нема да го вклучува терминот Македонија“.

Во тоа време македонските парламентарци имаа храброст и ја усвоиа Декларација на Собранието, во која Собранието на Република Македонија го оцени за неприфатлив делот на Декларацијата за поранешна Југославија на Европскиот совет на ЕЗ (усвоена во Лисабон на 27 јуни 1992 год.), што се однесува на признавањето на Република Македонија” со име кое нема да го вклучи терминот “Македонија”. Исто така, тогаш Собранието на Република Македонија побара од ЕЗ, КЕБС и ООН како и од нивните земји - членки, да ја признаат Македонија под нејзиното уставно име и во нејзините постојни граници.

Македонските парламентарци на почетокот на деведесетите години сплотени почитувајќи ја вољата на македонскиот народ искажана на референдумот оддржан на 8 септември 1991 година се спротивставија на земјите членки на ЕЗ и ја преживееа Лисабонската декларација.

Така и денес, врз основа на референдумот од 30 септември 2018 година, македонските пратеници можат да ја отфрлат без поголеми последици и спогодбата од Преспа, за која е толку заинтересеирана ЕУ, НАТО и САД.

Оттука, наместо премиерот Заев да бара од пратениците да се смират и да ги прифатат измените на уставот согласно спогодбата со Грција од Преспа, подобро е да ја повика опозицијата да се сплотат и согласно резултатите од Референдумот да изгласаат Декларација со која се прифаќа вољата на граѓаните дека не сакаат промена на уставното име и истата да им ја дадат на САД, ЕУ и НАТО.

Исто така, врз основа на резултатите од последниот референдум, позицијата и опозицијата заееднички да побараат од ООН, ЕУ и НАТО да ја почитуваат вољата на македонскиот народ, како и да се почитува Повелбата на ООН и меѓународното право кои потврдуваат дека некои нешта како промена на името никако не може една држава да ги бара од друга. Едноставно не може со наметната спогодба, да му се ускратува правото на самопределување на цел еден народ и на една суверена држава. Секоја земја има право на самоопределување вклучително и правото на избор на име и идентитет по своја желба

Ако Преспанскиот договор пропадне, тоа не значи за Македонија затворени порти во НАТО и ЕУ, или пак крај за македонската држава. Доколку навистина НАТО е заинтересирана Македонија да стане нејзина членка, тогаш наместо Македонија, Грција може да биде натерана да прифати решавање на проблемот со името преку двојната формула.

Имено, толеранцијата на меѓународната заедница кон Грција е пред крај.

Веќе во ЕУ се размислува за измени при гласањето за прием на нови членки со мнозинство гласови, а не едногласно. Исто така, по сите прогледувања низ прсти на сите пропусти на грчката политика, на задолжувањата кои имаа економски импликации врз ЕУ, Грција ќе мора кога тогаш да ја плати политичката цена, да попушти и да прифати прием на Македонија под уставно име во ЕУ и НАТО. Едноставно, наместо Македонија, Грција ќе биде таа која ќе биде изложена на огромен притисок од меѓународната заедница.

Исто така, Грција доколку сака да биде лидер на просперитетот на Балканот, но и гарант на мирот и стабилноста на регионот, како гаранција на грчката безбедност, тогаш Грција ќе мора да се сложи со двојната формула како едно од решенијата.

Вистината и правдината се на страната на македонскиот народ. Македонскиот народ и етничките заедници во земјата треба да бидат трпеливи и истрајни.