|
||||
На с’нцето |
Константин Миладинов Сâнце ле, сâнце ти златно,Зашчо си пушчил ко платно Околу тебе смолови Темни облаци покрови? Жити небесна ширина И жити твоја светлина, Темни облаци разсеи, И јасно, сâнце, угреи! Вервиш ли, сâнце, шчо ми е? В стреде си мене завиен. И сега темен, печелен Ја се нахожда опален? Сâнце ле, сâнце премило! По сâта земја си било; Си видел други несчастен Ко мене, сâнце, порастен? Да живја, сâнце, без радост Во најцветната ми младост! - Кажи ми, има трпење? Какво несносно мâчење! Сâнце ле, облак разсеи И чисто, златно угреи! И мене, сâнце, зарадви. |