Бискупот скопски и апостолски егзарх во Македонија Киро Стојанов на велигденската воскресна литургија што се одржа синоќа во Католичката црква „Пресвето Срце Исусово“ во Скопје ја прочита велигденската порака.

- Драги браќа и сестри - врв на црковната година е прославата на Воскресното  таинство на нашиот Господ Исус Христос. За нас верниците секој празник, а особено Велигденските празници не се само сеќавање, туку секогаш и повторно настани на спасението. Она што во знаци го славиме, она на што се сеќаваме, тоа по неизмерната Божја милост во нас и со нас се случува, ако во тоа таинство влегуваме со силата на верата и понесени со милоста на Божјиот Дух.

Во одајата на Последната вечера, Исус ни покажа пример и остави најголем залог на спасението. На учениците им ги изми нозете и им заповеда: ако тој како Учител и Господ тоа им го прави ним, и тие се должни тој чин на љубов и понизност да го прават еден на друг. Со тоа ни покажа, а и го навести темелниот закон на христијанството, а тоа е љубовта кон ближниот. Во таа одаја одѕвони единствената заповед на Новиот завет и тоа токму на Последната вечера: „да се љубите еден со друг, како Јас што ве возљубив, така и вие да се љубите еден со друг. По тоа ќе ве познаат сите дека сте Мои ученици“ (Ив 13,34-35). Нашиот Господ за сите времиња ја одреди „методологијата“ на евангелизацијата, а тоа е дека знак на препознавање меѓу христијаните е љубовта.

Синот Човечки не дојде да му се служи, туку Тој да служи. Значи, прво е љубовта според мерката Исусова, а второ е начинот на љубовта, а тоа е начинот на служењето, а не управувањето или господарењето. И трет знак ни остави, што всушност е и најголемиот дар – тоа е Евхаристијата. Во дарот на Евхаристијата „го оплени и своето човештво“ и се предаде како леб на животот и чаша благословена – тело и крв – како храна за живот вечен. Така го даде и третиот елемент на евангелизацијата, а тоа е Неговото темелно определување за скромност и понизност. Дојде заради грешните, дојде да ги спасува потребните, се обрати кон малите, потребните и грешните и за нив го даде животот, ги повика во пријателско заедништво и ги приклучи кон своето сопствено тело и крв. Нашата вера, всушност, е навестување упатено до човекот дека не е заборавен, дека не е изгубен и не е оставен, туку е спасен.

Браќа и сестри, треба ли да се докажува колку денес луѓето околу нас и ние самите во времето на глобализацијата и новата колонизација, во време на индивидуализам и егоизам се чувствуваме  напуштени, занемарени и изгубени. Во тоа – досега во историјата најтешко отуѓување – кога постои опасност од кршење на оваа цивилизација, силно се крева гласот на Црквата, што со силата на Исус Христос и во Негово име на човекот му се препорачува спасителна вистина: Човече, не си заборавен, не си оставен, не си изгубен, туку си спасен! Твоето спасение е во љубовта, во служењето и во напојувањето на изворот на срцето кое е Божјо, а присутно е во човекот.

Евангелизацијата е одговор уверлив и моќен, како Исусов, загарантиран со крвта и животот: денес ќе бидеш со Мене во рајот. Тоа не е празна утеха, тоа е ветување кое е докажано со жртвување на животот. Тоа е задача на Црквата, простувањето и така да го лекува човештвото, да се љуби и така да се помогне на човекот и да не се дават евтини ветувања, туку да се помогне на секој човек да го најде патот кон вечниот живот.

Велигден е прослава по долгиот пат на барање и молитви, пост и покора, да ни се додели тој дар на верата. И покрај тоа, годинашниот Велигден треба да биде во знакот на  проживеаната и доживеана вера. Современиот свет толку е „затрупан“ со спознанија и информации, што во шумата на поими тешко ги распознава, а особено сознавањето на  вистината. Изобилието на зборови и идеи ја гушат нашата душа за да може правилно да се ориентира во вредностите кои и се нудат. Треба да се спаси слободата на душата. За жал, телото ни е често заробено, психата заведена, но душата мора да остане слободна за да може да верува. Кој не го сретнал Христос Воскреснатиот, не може да го навестува, зашто верата се покажува, а не се докажува.