Марија Емилија КУКУБАЈСКА

Свеста ни’ е лансирана против ропствата и новодобствата

Праведните молчат, крадците кријат, ријат и се ладат кај убиствени Семи-Рамиди.  

Полетај љубов наша! Од крилата крв ни тече, но сонцето ни’ златно ќе ги излечи.

Полетај, земи здив од реките и шумите наши, од говор на висините што не’ учеа:

Моќни се вистините за нашата прататковина што ни’ ја ронеа, гонеа, исклучија

од крстилници на Брегалница, од бела Пела, Пелагонија, Охрид, Воден, Кукуш,

Малеш, Пирин, Кожув, Шара, Козјак, до Вардар издишан во Егејско море. Полетај,

одново да пиеме милина од душа небесна, сила да дотече во нашите вени сушени,

никогаш незадушени.

Земи здив, крени се од ропство, татковино љубена, неизгубена.

Пееме, те грлиме со ранети крила што кипат рујна, струјна, научна, клучна сила

сочувана во столбови на здрави хромозоми. Не се безизлезни ќелиите, мислата ни’

лета назад кон иднината ветена од природни закони за минато-идно време и име  

на светот со свет идентитет, иако сега обесчестен од суетна, своеволна, трула, болна

власт. Таа ветува со сласт да не’ голта во нејзините вета, да не’ изрешета. Но, ние не

те губиме, продолжуваме. На јаве, во сон - татков дух, мајчин говор ни’ лекува рани

од рѓави ланци и зандани мувлосани. Неправдата свирепо свири: Наши сте, загубивте!

Душманите така убедуваат, но ние не скинавме душа. За нас благородноста е непочината,

непрекината, и по сите сезони на прогони, колежи, пожари. Љубов наша, Македонијо!

Злато од гол камен. Од Камен Мост до космос, до пламен галаксии. Струни ткаевме,

ѕвезди садевме во себе, за доблесен род и сладок дом и здрава храна за срцето. Доста е

врбата жално да свири, а вавилонски вампири и валкири да играат дионисови баханалии.

Доста веќе црни туѓи сонца греат и очи ни’ вадат од подземни окна. Македонци мои,

исполнете гради со сила на совршеното, со крила на љубовта награденото од Бог. Срцето

кон умни наследства лета, за културен натпревар меѓу народите. Светот на мудрост

прастара лежи: Љубовта кон своето си тежи - во нови гранки среде игранки на ветровите.

Запеј, измачена земјо наша, јазик наш незаборавен. Кремен камен незакоравен, факели

ни’ пали, слобода да вивнеме над крем(ирани) логори. Златно зло да не не’ догори, народе.