Солунската егзархиска машка гимназија „Св. Кирил и Методиј”, или Солунската бугарска машка гимназија „Св. Кирил и Методиј” била еден од најголемите и највлијателните образовни центри отворени од Бугарската егзархиска пропаганда во Македонија, но сепак се почитува во Македонија како место каде се создава јадрото на македонското револуционерно движење.

Во пресрет на Париската мировна конференција, на која по поразот на Централните сили се кројат идните граници на Европа, било формирано Привременото претставништво на поранешната ВМРО. Формирано од Серчани и македонските револуционери од Западна Македонија, Привременото претставништво издава „Апел до македонскиот народ и македонската емиграција во Бугарија“ за постигнување единство во барањето за автономија и неделивост на Македонија. Апелот го потпишуваат Ѓ. Петров, П.П. Арсов, П. Ацев, Т. Делииванов, М. Герџиков, П. Христов, Д.Х. Димов, Т. С. Серски и други. Апелот поткрепен со брошурата на Хаџи Димов „Назад кон автономијата“ претставувал чекор кон балканското единство и Балканската Федерација. По Версајскиот договор, во кој не се прифатени барањата на Македонците, активноста на Привременото претставништво згаснува.

Во овој текст ќе спомнеме неколку размислувања во врска со етничкото потекло на светите браќа Кирил и Методиј. Во нашата официјална историографија (училишни учебници и сл.) се учи дека по доаѓање­то на т.н. „Македонски Словени“ од нивната пра­татковина зад Карпатите, некои од нив се населиле во Солунско и, во сре­дината на 9 век, светите со­лун­ски браќа Константин (Кирил) и Методиј, ка­ко на туѓ народ, им пода­ри­ле азбука. Уште и се учеше дека нивниот татко Лав бил „Грк“, но дека нивната мајка Марија (најверојатно) била „Словенка“, па оттаму тие го знаеле словенскиот јазик. Навидум нема ништо чудно во сето ова и вак­­вата теорија се пре­несуваше и препишуваше низ генера­ци­ите исто­ри­­чари и публи­цисти, без некои посериозни и посеопфатни обиди за пре­ис­питување на иста­та. Но, доволно е оваа теорија да се проанализира во мал­ку по­ши­­рок кон­текст на настаните од тоа вре­ме за да се откријат неколку крупни нело­гич­ности во неа.

Во оваа исклучително интересна книга што се чува во НУБ „Св.Климент Охридски“, професор Винко Прибојевич, користејќи голем број цитати од грчки и латински писатели, тврди дека Македонците отсекогаш го зборувале јазикот којшто го зборувале и во 1525-та година, кога тој ја пишувал својата книга. Според него, Македонците живееле на овие простори и во 16-от век, како што живееле и во вековите што претходеле.

Патувањата на Тодор Александров се рамни на царски патувања, таму каде ќе стаса тој, на пример, во некоја далечна долина, долината добива живот, зад секое дрво будно стои стражар, секој жбун во шумата крие две очи, а селаните се собираат крај патеките, изговарајки ги во шепот зборовите: „Тодор ќе минува оттука“.

Весникот „Македонска нација“ издаван и уредуван од Драган Богдановски ...Се чува во ЕВРЕЈСКА НАЦИОНАЛНА И УНИВЕРЗИТЕТСКА БИБЛИОТЕКА во ЕРУСАЛИМ- Израел и Британскиот музеј - 1971 г.

"Европската Заедница формирше и посебна комисија на чело со тогашниот претседател на Уставниот суд на Франција, Робер Бадинтер, да ги испита околностите кај секоја од републиките и да утврди дали кај секоја од нив постојат потребните правни акти за да може да и се признае правото на независност.

Појавата на Внатрешната организација од Македонија и нејзината се поинтензивна антиегзархиска политика, како и зајакнувањето на српската и грчката пропаганда, влијаело врз политиката на бугарската влада спрема Отоманската империја кон крајот на XIX век. Настојувајќи да добие што повеќе привилегии, берати за владици во Кукушката, Струмичката, Мелничката, Битолската  и   Дебарската епархија, од есента 1894 година, бугарската влада започнала со комбинирани притисоци врз империјата. Во поголемите градови во Бугарија се организирале митинзи на кои се барало применување на чл. 23 од Берлинскиот договор.

ГОЦЕ ДЕЛЧЕВ НА БУГАРИТЕ ИМ ПРЕЧИ ТОА ШТО СМЕ МАКЕДОНЦИ

По влегувањето на Бугарија во Првата светска војна, етнографот на Втората бугарска армија Антон Поп Стоилов Ников  (15.II 1869 – 9. VIII 1928), патувал низ Охрид, Скопје, Велес, Крива Паланка, Серско и Драмско во потрага по историски и етнографски споменици со кои требал да го покаже бугарскиот карактар на Македонија.