„Големи суми трошеше грчката пропаганда за зацврстување во овие села до востаничката година, а потоа, преку терор на грчките андарти, го поддржуваше гркоманскиот дух кај населението. Многу мариовци од овие села беа испратени во Атина и на други места за да ги воспитаат и да учат на грчки јазик. Од такви отпадници се најголем дел од гркоманите во Битола...“ –  пишува Георги Траjчев  во својата книга за „Мариово“ (1923).

„Помеѓу селата Бешишта и Градешница, во областа на Сатока, постојат многу руини на цркви.  Се верува дека имало 70 цркви, а денес има 10-13 полу урнати згради прекриени со слама. Наоколу се забележуваат стари гробишта, наречени од населението "елимски", свртени кон север. Во 1897/98, година учителот А. Петров направил ископувања на овие гробишта и пронајде скелети на луѓе гиганти, со долги бутни коски и големи черепи. Меѓу скелетите се наоѓаа нараквици, прстени и други украси.“ - пишува Георги Траjчев  во својата книга за „Мариово“ (второ издание Софија, 1923 г.).

Западно од Прилеп на околу 25 километри, над селото Зрзе е манастирот посветен на Св. Преображењние, познат како манастир Зрзе. Кон северната страна на манастирската црква негде во 17 век дошло до проширување на црквата посветена на Св. Петар и Св. Павле, а подоцна оваа црква била обновена и е позната како Овчарска црква.

„Во земјата на пословичната едноставност на мариовецот, природата пак великодушно го надарило мариовското население со чудесна убавина и прекрасна - витка става, особено женскиот пол. Целото население се одликува со висока стројна фигура, складно тело и убави црти на лицето. И при оваа телесна убавина, ако се придодаде и шарената, гиздава женска селска носија, украсена со секаков вид сребрени и други накити, имаме убавици, какви ретки се среќаваат.“ –  пишува Георги Траjчев  во својата книга за „Мариово“ (1923).

Човекот во мисијата на животот се менува биолошки, социолошки и психолошки. Никогаш не останува сосема ист. Промените подзапираат кај педесеттата, тогаш се стабилизира, ги сумира животните ускуства. Тогаш возраста можеби најмногу доаѓа до израз како зрелост. Не може с# во животот да се третира како судбина, случајност или карма. Потребно е на животот да му се погледне низ духовното око.

„Мариовскиот говор е премногу чист од странски зборови и промеси. За неговата чистота следните околности им помогнаа најмногу: планинскиот карактер на земјата ја прави тешко достапна и изолирана за страни посетители или од соседството; нема ниту Турчин, ниту Грк, ниту Влав, ниту Србин, ниту Албанец, ниту пак Циган (Ром – н.з.). Маровецот не знае и за емиграцијата (гурбет). Тој е толку цврсто поврзан со родниот крај што никакви услови и околности не можат да го одведат од него. Во време на последната војна Мариово беше фронт, земјата се претвори во пепелиште, но Мариовецот не замина од овој крај ниту како бегалец, ниту во странство (Америка и во други места) за печалба или прехрана.“ –  пишува Георги Траjчев  во својата книга за „Мариово“.

На службата беше се собрале многу празникољупци, со богопочит и богољубие.

На највидното место во храмот се појави еден великодостојник, чиниш беше отелотворен во бог. Орнаментиката на одеждата беше како орнаментиката на внатрешнината на храмот. Во рацете ја држеше сликата на Буда во златна рамка, а пред себе прелистуваше свети списи. Оставаше впечаток на невластољубив човек. На луѓето им ги влеваше вербата, љубовта и надежта, како и насекаде во светот што прават духовните водачи. Богоглаголеше и сите ги возгордеа, дури и туристите кои не го разбираа. Имаше благонаклоност како вистински отец.

И ние дојденците му ја разбравме проповедта.

Веќе десет години татнеше возот низ Велес откако беше изградена железницата од италијанските градители. Повеќето велешани кои имаа сигурна работа за време на градењето на оваа сообраќајница се уште се обидуваа преку зафаќање со разни работи и занаети да обезбедуваат егзистенција за себеси и за нивните семејства.

Георги Траjчев Георгимаjков (Прилеп, 1869 – Софија, 1945) е просветител, фотограф и револуционер, деец на Македонската револуционерна организација.

Со оваа песна се буди Зубовце и Зубовчани на ден Водици. Традиција создавана со генерации и прифатена од генерации. Овој ден е познат во с.Зубовце како ден кога се прима крстот.