ОД ПАТУВАЊАТА ПО СВЕТОТ – БРАЗИЛ (4)

Португалците со Ин­дијанците постапувале како со ниска класа и не­мало ме­шани бракови. Меѓутоа, толерантноста на Пор­туга­л­ците во однос на склучувањето бракови со Ин­­ди­јанки, истовремено, се совпаѓало со најсви­ре­по­то поробување на индијанските племиња. Така, меѓу другите племиња целосно е уништено индијанското племе Аравак, чии припадници биле принудени претерано да работат на тропските плантажи со ше­ќерна трска на островите во Карипското Море. Многу Индијанци отишле во смртта работејќи и во рудниците за злато и сребро или како робови на огромните ла­тифундии.

Во раниот колонијален период бројот на бел­ците бил незначителен. Точни податоци не по­стојат, но се смета дека во 1800 година пред са­миот почеток на војната за независност во Бразил имало 400 000 белци, 1 500 000 Афроамериканци и 600.000 Индијанци. Денес бро­јот на белците (условно да кажеме)  е значително поголем. По из­во­јувањето на независност од колонизаторите се на­се­лиле  Европејци.

Кариоките не одат на плажа, тие живеат на пла­жата. А, Рио е опкружен со плажи. Копакабана и Панема се најпознатите и најпривлечните плажи поврзани во низа од 32 километри од Пуркаја до Тижукаја. Тоа е, веројатно, најдолгата плажа во светот што им е на располагање на капачите кои доаѓаат во Рио,  ка­­де постои вечното лето коешто го прави Рио по­годно место за живеење, разонода и туризам.

Копакабана, веројатно, е најпознатата плажа не само во Јужна Америка, туку и во светот. Таа е нај­­возбудливиот дел на Рио. Триста илјади Кариоки жи­­веат во стотина улици на Авенида „Атлантика“, најблиската авенија до океанот, чиј широк тротоар е послан со фамоз-ниот црно - бел мозаик, кој е направен од мермерот што се носел со бро­довите од Португалија и Шпанија за не  по­то-нат бродовите во океанот, а на враќање да понесат голема ко­ли­чи­на богатство од новиот континент. Оваа авенија е долга 4 км  и на неа од јужната страна, меѓу другите е лоциран еден од најубавите и најлуксузните хотели „Рио Гранде“.

Денес, меѓу бројните жители на Рио де Жанеиро има и од Македонија. Се смета дека првите Македонци пристигнале во оваа далечна земја по Првата свет­ска војна. Тоа биле претежно политички емигранти или авантуристи, а некои продолжиле на патот за Арген­тина.   До пред повеќе години тој број се дви­жел  и до стотина.

Нашата посета ја искористивме да го пронајдеме живеалиштето на еден наш близик роднина од Преспа, кој во Бразил дошол веднаш по Втората светска војна, оставајќи го своето семејство во Македонија. По долго трагање со помош на неколку пријатели, припадници на Католичката црква, пронајдовме дека нашиот роднина живеел на југот во градот Јагуажа, што е сместен на другиот крај на оваа пространа земја, во непосредна близина на Уругвај. Овој податок го потврдивме со информацијата на конзулот на поранешна Југославија, кој нè упати до еден роднина на сопругата на нашиот пријател.

Податоците што ги добивме од тоа лице беа оскудни, но единствено беше добро што добивме неколку адреси од ќерќите кои ги добиле од бракот со Португалка, на кои подоцна се обративме и добивме низа потребни информации за неговиот живот, новото семејство, работата, успесите и падовите во животот, тагата за Македонија и смртта на нашиот роднина. Поради ограничениот престој во Рио посетата на семејството на нашиот роднина не ја остваривме, но останавме со мислата дека при некоја друга прилика таква средба ќе се оствари и дека ќе го посетиме вечниот дом на нашиот роднина од Преспа, кој остави изгубени траги во Бразил

Периодот во кој го посетивме Рио беше крајот на јуни и почетокот на јули. Во  Македонија жешко летно сонце, а во Бразил иако годишно време беше зимата, про­сеч­ната температура се движеше меѓу 25 и 30°C. Тогаш сонцето откај океанот се издига во вид на  златно црвена топка дури во 7,30, наместо во 5,30 часот кога и почнува де­нот на Копакабана. Бевме во Рио во времето кога ри­барите се враќаа од ноќното фрлање мрежи во океанот ток­му на по-четокот на Копакабана, каде сѐ уште пос­тои пазар за риби.

Прекрасната Копакабана

Во тие утрински часови плажата ста­нува гимнастички центар; повеќе групи играат од­бој­ка или фудбал на песокот, а илјадници џогери и ре­креативци се движат долж четирикилометарскиот тро­тоар. Веројатно, никаде на светот нема толку мажи и жени и во толкав број по мозаикот, за да го доживеат задоволството по дол­жината на океанот. И ние бевме дел од таа војска ше­тачи во која секој се забавува и прави шема на свој начин.

Авенијата „Атлантика“ е една од најфрек­вент­ни­те артерии во Рио. Преку цел ден и цела ноќ се дви­жи бесконечна колона автомобили кои, веро­јатно, се најчисти во светот, бидејќи не видовме вал­кано возило како што е случај на Балканот.

Кога сонцето ќе се подигне над океанот, а сен­ката од дрвјата долж авенијата ќе се намали, то­гаш џогерите се враќаат во своите домови, а на „сце­на“ на плажата настапуваат бејби - ситерките и мај­ките кои со најмладите и со најмалите доаѓаат на плажа. Кристалниот ситен песок е вистинско игралиште за нив. Подоцна, плажата ја запоседнуваат по­воз­рас­ните за кои фудбалот и одбојката на песокот се оми­ле­ни спортови и едни од спортските игри во Бразил кои се многу популарни од сите други забави на пла­жата.

Познати светски фудбалери како Зико, Јуниор и Ромарио, ја започнале својата ка­риера токму на плажите на Рио. Затоа не е чудно што Бразилците се светски и олимписки шампиони во одбојка на  песок и фудбал.

Продолжува

Пишува: СЛАВЕ КАТИН
www.slavekatin.com