ДЕЛ ОД МОНОГРАФИЈАТА „СЕЌАВАЊА“ НА ДАНА СКЕНДОВА – СКОТЛАНД ОД ТОРОНТО

Дана Скендова-Скотланд кажано и следното:   Блер и јас решивме дека сакаме да ги подобриме нашите јазични вештини, а ние двајцата учевме француски јазик во средно училиште и навистина јазиците добро ни одеа, па така две години одевме во вечерно училиште и го завршивме Курсот по конверзација на француски јазик каде што учевме француски и ја совладавме конверзацијата. За жал, во нашиот секојдневен живот немаше многу прилики да го користиме францускиот јазик.

Ние имавме голем број пријатели и богат социјален живот, одевме на многу вечери, банкети и игранки со нашите пријатели, главно во Македонската заедница. во лето ние исто така уживавме да одиме на пикници, особено на Илинденскиот пикник и Неволјанските пикници, а едно време имаше два Неволјанскии пикници, еден во јуни и еден во август.

Кога почнаа да се организираат Црковно-народните собири во 1974 година, тие се одржуваа за време на продолжениот викенд за Денот на трудот, секој прв викенд во септември. Ние почнавме да одиме секоја година во различни градови каде што тие се одржуваа, и во Канада и во Соединетите Американски Држави. Во 1980-те години девојчињата исто така одеа и играа со ансамблот Ма- кедонка кога сите играорни групи имаа настап во саботната вечер во текот на викендот.

Ние исто така одевме во разни градови на отворањето на нови македонски православни цркви. Тоа не беа само верски, туку исто така и социјални настани каде што одевме со нашите пријатели од Торонто, а исто така на овие собири стекнувавме и многу нови пријатели.

На 1 март секоја година (или 14 март според стариот календар), јас им ставав на Сузан и Дена

„мартинка“, што всушност претставува црвен и бел волнен конец испреплетени и врзани на рач- ниот зглоб, и тоа се носи повеќе како нараквица во текот на месец март. Тоа е традиција од ста- рата татковина со која што се слави почетокот на пролетта, новиот живот, доброто здравје и просперитетот. На крајот на месецот „мартинката“ се вади.

Тогаш оној кој што ја носи си замислува желба и потоа ја фрла на некое дрво или на грмушка за да ја најдат птиците и да ја земат за да си направат гнездо. Јас го продолжив овој обичај со моите внуци, но со текот на годи- ните, како што тие растеа само неколкумина од нив продолжија да ја носат.

Она што е интересно да се спомне е дека, пред неколку години ние имавме птичје гнездо над нашата веранда и јас се изненадив кога видов дека еден црвено-бел волнен конец е дел од гнездото. Направив многу слики кои што подоцна им ги покажував на моите пријатели кои сега се големи верници.

Кога девојчињата беа мали, ние го славевме Велигден со традиционални вечери во домот на моите родители, но како што тие станаа возрасни, а семејството се зголеми, Блер и јас почнав- ме да организираме Велигденска вечера. Мене ми причинуваше посебно задоволство секоја година да ја поставувам свечената велигденска трпеза на која што секогаш имаше велигденски украси со цвеќиња, вапцани велигденски јајца и велигденско лебче (козинак), за чија подготовка јас набргу се усовршив со помош на мојата мајка која што беше одличен пекар. Со раѓањето на нашите внуци, ние почнавме со нова традиција, потрага по велигденското јајце во нашиот двор со разнобојни корпи и голем број скриени бонбони.

Покрај ручекот и огромните чоколадни велигденски зајчиња, тоа набргу стана главниот настан на денот и момчињата со нетрпение истрчуваа надвор во потрага по бонбони. За најмалите момчиња кои што не беа доволно брзи за да ги најдат скриените слатки, ние секогаш имавме резервни така што секој добиваше ист број слатки во својата корпа.

Тоа стана наша долгогодишна традиција сѐ додека тие не пораснаа и сега тие добиваат само Линд чоколадно зајче. Се разбира, сѐ уште се кршиме со вапцани јајца и сите, и младите и старите, даваат сѐ од себе за да го имаат победничкото јајце кое што останува нескршено. Сепак, тешко беше да се закажат ручеците заради променливите стилови на живеење и пренатрупаните работни распореди. Се надевам дека ние можеме да продолжиме да го славиме Велигден како семејство бидејќи тоа е најважниот верски и најзначајниот празник во нашата православна вера.

Во Канада ние го славиме Денот на благодарноста кој што се слави вториот викенд во месец октомври, во понеделникот, на Денот на благодарноста, кога семејството и пријателите се собираат за ручек во знак на благодарност што можеме да бидеме заедно и благодарност на Господа за нашата храна и добро здравје. Шкотското семејство го славеше Денот на благодар- носта заедно со нас во нашиот дом, дури и откако нашите деца се венчаа и подоцна со нашите внуци. Ние, исто така, ги каневме и нашите роднини, а понекогаш и нашите пријатели.

Традиционално на тој ден за ручек се служи печена мисирка но во денешно време, на ручекот често се служат многу мезиња, шунка, печено говедско месо и многу други македонски специјалитети, и секако „зелник и вртена пита“. Откако Сузан и Дена се омажија, секоја од нив учествуваше во подготовката на ручекот. Дена секогаш нѐ изненадуваше со специјални алкохолни пијалаци и ни правеше егзотични пијалаци, додека Сузана, која што е одличен пекар, ги носеше нејзините славни пити со тиква и јаболка.

Откако девојките се омажија и добија свои деца, неколку недели пред Божиќ ние органи- зиравме Божиќна закуска со нашето семејство кога имавме гала појадок организиран како шведска маса кој што Блер и јас го подготвувавме наутро.

Дедо Блер секого го поздравуваше со „ХоХоХо“ и ја носеше неговата специјална капа на Дедо Мраз која што свиреше и на неа имаше сијалички кои што светеа.

За секој од внуците има Божиќни чорапчиња со мотиви од цртаните филмови под дрвото кои што беа наполнети со предмети купени специјално за секое дете. По појадокот беше време Дедо Мраз, кој што се разбира беше дедо Блер, да ги подели чорапите на секое дете. Ние обо- жававме да го гледаме одушевениот израз на нивните лица кога ги отвораа нивните чорапи во кои што имаше видео ленти, книги, слатки, посебни божиќни украси и многу други индиви- дуализирани подароци.

Нашиот најомилен подарок за купување беше вообичаената желба на нашиот внук Томи кој што секогаш бараше една иста работа секоја година, бело гумено глувче со многу долг опаш, кое што тој се чини дека во меѓувреме ќе го изгуби. Беше многу смешно нашето изненадување што секогаш глувчето можевме да го најдеме и да го купиме во една специјализирана образовна продавница наречена „Моето надарено дете“.

Продолжува

 Пишува: СЛАВЕ КАТИН