ДЕЛ ОД ПОСЕТИТЕ НА ГРАДОВИ ВО СВЕТОТ ВО ПУБЛИКАЦИЈАТА „СВЕТОТ НА ДЛАНКА“ НА СЛАВЕ КАТИН 

Вториот император Дон Педро Втори бил надарен со способност, мудрост и со широко срце. Ја зел власта во свои раце на возраст од 15 години и владеел цели 49 години, сѐ до укинувањето на ро­бо­владетелството. Тоа бил период на економски рас­теж на земјата, развој на производството за кафе, па­мук и шеќер. Животот во кралскиот двор се одвивал по рецептот на европските земји, а Дон Пед­ро Втори бил чест гостин на Европа.

Така, при една негова посета на Европа, како последица од неговото лошо здравје, принцезата Изабела ги ослободила робовите без да им плати на соп­стве­ни­ците на плантажите. Меѓутоа, како што рекол не­кој од очевидците, кој бил и потписник на тој до­кумент, „Нејзиното Височество спаси една раса, но ќе го загуби престолот“. Така и се случило.  На 15 ноем­ври 1889 година монархијата била отфрлена и Бразил се прогласил за република.

Имавме можност да се запознаеме со овие по­да­тоци и настани од минатото при посетата на градот Петрополис, 80-тина километри северозападно од Рио, каде се наоѓа и Музејот на Империјата. Всушност, се­гаш­ниот музеј бил Кралската палата на Дон Педро Втори во период од десетина години, односно тоа била лет­на резиденција на императорот од каде тој ја водел државата.

Таа прекрасна зградата е во неокласичен стил, со пространи пар­кови наоколу, исполнети со разновидни дрвја и цве­ќиња и други егзотични растенија. Во таа оаза на слободата на духот, како што рече преведувачката Глауција, симпатична мулатка, императорот поминувал шест месеци во годината во летната резиденција во Петрополис.

Денес музејот има вредна колекција на до­ку­менти од кои може да се проучува историјата на Бра­зил во XIX век. Посебен простор заземаат предметите и вредностите кои говорат за многу богатото минатото, но и за сегашноста на земјата, што е составена од 22 сојузни републики, 4 федерални територии и еден фе­де­ра­лен округ - Рио де Жанеиро.

Со самото пристигнување на дивите простори на Бразил, Португалците биле вчудовидени од уба­вината што го опкружувала тогашниот град Рио. Всуш­ност, по слегувањето од бродовите се сре­ќа­вале со бескрајни падини со бел песок, зеленило и појас на шуми меѓу гра­нич­ните врвови што се издигаат над кристално чис­тата вода. Меѓутоа, новодојденците биле не­пожел­ни и требало да бидат подалеку од брегот на океа­нот.

Тамоуосите, староседелски индијански пле­ми­ња кои живееле и го користеле тој рај, не ги са­ка­ле но­водојденците, ниту, пак, оние кои пристигнувале во на­ре­дните години. Тие, веројатно, биле свесни дека белиот човек нема никогаш да престане да доаѓа во нивната земја. Во тоа биле и во право.

Тамоуосите знаеле дека тие простори на кои се протегал Рио де Жанеиро и заливот што го поврзува не биле река, туку само залив (гуанабара), што на нивниот јазик значи „заштитник, знаме на морето“. И кога првите Португалци се доселиле кај заливот, старо­се­дел­ци­те и од љубов и од омраза ги нарекла „кариоки“ што на нивниот јазик значи „куќа на белиот човек“.

Денес, по повеќе од 500 години, во Рио непрекинато доаѓаат посетители од целиот свет. И сѐ уште се вчудовидени од неговата убавина. Кога ќе се при­стигне на интернационалниот аеродром во Рио, првиот поглед на градот е од кај заливот - Порта (гуанабара) кој останал со истите раскошни планини, шу­ми, песок и вода како пред 500 години, од времето на Америго Веспучи.

Инаку, административен центар на Бразил, пак, е метрополата Бразилија која е сместен во рамнината Планалто и има околу 2, 5 милиони жители и е на листата на Светското наследство на УНЕСКО. Престолнината Бразилија е седиште на трите гранки на Бразилската власт.

Исто така, таа е и седиште на многу бразилски компании, банки и други администра-тивни установи. Тој е планиран град во кој сместувањето на резиденцијалните градби се на широки урбани простори, со големи улици поделени на сектори, што поттикнало дебата околу животот во големи градови во XX век.    

Градот е планиран и развиен во 1956 година, а во 1960 година и официјално станал бразилска престолнина. Гледан одозгора формата на градот наликува на авион или пеперутка.Бразилија е изградена со цел да биде бразилска престолнина. Идејата била да се префрли главниот град од јужниот морски дел во централниот дел на Бразил. Пред тоа главен град на Бразил бил Рио де Жанеиро, а пред него Салвадор.

Петрополис

За составот на населението во Бразил постојат голем број податоци.  За потомците на Бразил, чии предци се припадници на разни раси, постојат повеќе имиња, а најчесто е името мелези. Децата на еден бел и еден Афро-американец родител се викаат мулати, децата, пак, од брак на белец и американски Индијанец - местаци, а потомците од мешани бракови меѓу американски Индијанци и Афроамериканци - замбоси.

Во земјите на Латинска Америка често било мешањето меѓу различните групи народи и се формирал мозаик на луѓе потомци на разни раси. Најголемата група ја сочинуваат мелезите (местаците, потоа мулатите и замбосите), а од нив најбројни се местаците.

Португалските ос­во­јувачи кои станале господари, освојувајќи го­ле­ми те­ри­тории од новиот свет, со себе не ги по­ве­ле своите жени, а тоа се однесува и за подоц­неж­ните португалски доселеници. Тие се женеле со Ин­ди­јанки во времето на колонијалното владеење од XVI до XVII век.

Португалците не им дозволувале на другите Европејци да се доселуваат во Бразил. Затоа местаците се од чисто португалско-индијан­ско по­тек­ло. Склучувањето бракови меѓу Пор­ту­га­лец и Ин­ди­јанка имало за последица и некоја оп­штес­твена то­лерантност, каква што немало меѓу ан­гло­сак­сон­ците кои го населиле најголемиот дел од северно - аме­­риканскиот континент.

Продолжува

Пишува: СЛАВЕ КАТИН