„Така дојдов до Штип (Истиб).... Распаднатиот замок на еден од ридовите, прекрасните куполи на џамии и цврстите камени мостови го ставаат меѓу најубавите градови во Македонија. Не многу љубезниот шеф на градот, Хасанбег, ми дозволи да истражувам. Моето внимание се сврте кон Епископската црква Св. Никола и во училиштето. На мое неискажливо задоволство, во училиштето за прв пат најдов учење на Славјански.“ – пишува В. Григорович во продолжение на неговиот опис од посетата на Македонија („Патувањето по европска Турција“, Казан, 1848).

Можеби ќе биде и порано во зависнсот од тоа кога ќе пропадне западниот свет. Сите последни фаќање за сламка на западната демагогија самобендисано наречена демократија со ковид, вакцини и последново со земјотреси по принцип на Теслиниот пронајдок е само голем доказ колку е фрустрирана Америка со европските сателити на Ротшилд. 

 Свекрва

 (ЦРТИЧКИ И ОТРОВНИ СТРЕЛИЧКИ - 193)

Тихомир Каранфилов : „Го посетив манастирот Слепче затоа што дознав за богатата збирка на ракописи таму. ... Бидејќи монасите, кои беа четворица, се разотидоа ... по селата, некој, очигледно чувар, се нарече векил, односно нивни управник и многу гостопримливо ме прими. Уште во Охрид, побарав дозвола од митрополитот, на чијашто епархија и припаѓа манастирот Слепче, да ги прегледам неговите знаменитости. Чекајќи одговор од игуменот, кому му испратив писмо со курир, најдов една незаклучена просторија во манастирот, над самата штала, каде на полиците и подот лежеа 60 извалкани ракописи и парчиња ракописи.“ – ќе забележи В. Григорович за посетата на манастирот  Св. Јован Претеча во Слепче („Патувањето по европска Турција“, Казан, 1848).

 Ламбе Арнаудов

„Откако го завршив со прегледот зградата, му се обратив на игуменот со умилна молба да ми ги покаже манастирските книги. Тој ми одговори грчевито: џабе се грижам за ова; веќе неговиот претходник (архим. Дионисиј анатолит, грчки) ги изгорел. Лесно поверував во ова, бидејќи и во Охрид ги слушнав поплаките на градските старешини за ова непростливо варварство, но не мислев дека нешто останало, затоа не заостанав да прашам.“ -  шишува В. Григорович во неговиот есеј за  „Патувањето по европска Турција“.

Сервилноста на нашето довчерашно премиерче (Зајачето од Муртино со потпишувањето во 2017 година со источниот сосед договорот за добрососедство и соработка и една година подоцна (2018 година) со Преспанскиот договор со Грција за промена на уставното име на Република Македонија го донесе во апокалиптично сценарио својот сопствен народ.