Немајет многу писмени трагови нити пак некакви преданија ни за старосва, ни за потеклово на овја манастир. Ако се судит по иконана Св. Јованова тога је од прва половина на 10-ти век и овеја је многу за верување. Зашчо во тије времиња паѓат и работањето на учениците Св. Ќирилови и Методијови, тога скоро било и Самуилово македонско царство, а тога Византија ја имат створено и славна Охридска ариепископија, која трајала околу 800 години. А во тије времиња требет, или нешчо понапред, и народов мијачки да је доселен и заселен.

Постојат различни тези и сфаќања за тоа дали е тоа само збирка на книги од повеќе автори и многу внимателно и мудро собрани од „Некој“ или е Слово Господово, но како и да е се знае дека е најчитаната книга во светот.

На таквите ретки седенки муабетите долго траеја, а се развија и приказните за попот и за измеќарот. Се однесуваа на попчето од струшките села и на момокот од тетовските села. Но попот имаше широка душа и разбирање за шегите, оти не беше женет, зашто јунакот во тие приказни беше попадијата.

Од времето на страдањето на Господ Христос на крст на Голгота, секоја Велика сабота е исполнета со исчекување на благодатта на Неговото Воскресение.

Конечно копно. Конечно ќе се гази по земја. Доста беше лулање во вода. Земјата е цврста под нозе, па и туѓа да е.

Дека љубовта преставува најчеста инспирација за пеење,  говори и текстот на надалеку познатата староградска народна песна   „Благуњо дејче мори-Пожаранче“. 

Песната која е создадена  во 19 век и е опејувана со голем жар низ вековите,  се пее и  ден денес , и тоа не само овде во село Пожаране, туку и нашироко: таму каде што за прв пат е испеана- во Тетово, Македонија, сите држави на поранешна Југославија како и помеѓу нашите исселеници ширум целиот свет.

Минатиот петок, 31 март, во просториите на Литературното друштво „Григор Прличев“ се одбележа 39- годишницата од формирањето на Друштвото.

Зборуваа или за маката или за неизвесноста. Сите си имаа видено маки од турските власти и повеќето од нив од принуда заминале од огништето и се упатиле во сосема непознат свет, а неизвесноста им беше заедничка. & се беа препуштиле на судбината, оти од сите нив никој дотогаш немаше патувано на печалба преку многу мориња.

Пренесувајќи се континуирано од поколение на поколение, согласно со битот и вербата на македонскиот народ во продолжување на традициите, највисокиот дострел во својот развој накедонската везбена уметност го дотигнала во 19 век. Оваа уметност, чии корења лежат уште на прасловенската почва, секако во себе вклопила траги и наслојувања од разни изминати епохи и култури.

Еден од попознатите европски фотографи од минатиот век е Германецот Курт Хилшер (Kurt Hielscher: 1881-1948). Тој е автор на илјадници фотографии направени во дваесетите и триесетите години на минатиот век.