Драгуљуб Антиќ (магистер по нуклеарна физика)

Kои се Словените? Како дошле на Балканот? Кој ги предводел? Како го поминале Дунав? Колку време им било потребно со воловски запреги да дојдат од зад Карпатите до Македонија? Co какво вонвременско оружје располагале за да ги победат староседелците на целиот Балкански полуостров? Што покажуваат математичките пресметки за таканаречената голема преселба на народите? Зошто нема ниту едно име на предводник во преселбата, какви што има за секој поход на разни народи на Балканот пред Големата преселба, но и подоцна? Зошто нема никаква материјална трага од Словените меѓу 6-от и 9-от век?

Последниве десетина години кај многу балкански народи дојде до експанзија во потрагата по корените со критичко преиспитување на ставовите на официјалната историска наука. Освен бројните археолошки и лингвистички истражувања и откритија, особено оние од втората половина на 20-от век, причина за таквата експанзија е и необичната ароганција и нетолеранстноста на Западната цивили зација кон се што не се вклопува во нивната историска догма. Од друга страна, официјалната историја за таканаречената Голема преселба на народите најчесто оперира со претпоставки, па во нивните студии веднаш паѓаат во очи зборивите како „можеби“, „најверојатно“, „се претполага“, „се чини“ и слично, врз основа на кои подоцна се извлекуваат некакви заклучоци.
Според неа, Словените се народ од индоевропската група народи, во која влегуваат уште и германските, романскте, иранските, келтските и други народи, чија прататковина е во Централна и Северна Европа. Во еден запис на Псевдо Кесариј од почеткот на 5-от век, пишува дека Словените „се диви, слободни и без поглавари“. Веднаш се поставува прашањето како без поглавари можело да се организира толкава маса народ да помине толку голем пат и сите на тој пат да им се предаваат и да им се поклонуваат без никаков отпор?! Византискиот историчар Прокопиј, пак, уште во 6от век ќе запише дека луѓето што во огромни колони навалиле од зад Карпатите се „многу издржливи, лесно ја поднесуваат жегата и студот, и влагата и голотијата и скудноста во животните намирници“. Ако биле такви „голи и гладни“, како тоа 15.000 одлично вооружени византиски војници не се осмелиле да влезат во битка со нив туку само ги следеле оддалеку се дури не стигнале во Драч? Како „голи и гладни“ можеле да збришат од лицето на земјата такви цивилизации какви што опстојувале со милениуми на Балканот?

ЗАПАДОТ ГО СМИСЛИЛ, А ИСТОКОТ ГО ПРИФАТИ СЛОВЕНСТВОТО КАКО BИСТИНА?!

Официјалните историчари, без докази, се разбира, тврдат дека од првиот до 4от век некакви Словени живееле во обласата од Карпатите до Балтикот, и од реката Висла до Днепар. Се занимавале со земјоделство, стрчарство, лов и риболов, а од занаетите најразвиени биле ковачкиот занает, потоа грнчарството, дрводелството и кожарството. Биле многубошци, но особена почит имале кон Перун, бог на грмотевицата. Меѓу 4-от и 5-от век, Словените ги преминале Карпатите, но веднаш потоа таа огромна словенска маса наводно се распаднала на три дела со сопствени имиња: западниот дел почнал да се нарекува Венети, и тие биле населени на исток од реката Висла; источните словенски племиња го презеле името Анти, останувајќи меѓу реките Днепар и Днестар, а јужните делови, кои почнале да се нарекуваат Славини, го зазеле просторот од Карпатите до Панонија. Првите напади на Словените на Балканскиот полуостров, според официјалната историографија што го проучува овој дел од историјата, започнале кон крајот на 5от век и траеле до времето на Јустанијан (527-565), при што во еден момент, во 517 година, дел од нив минале низ Македонија Прима и Македонија Секунда, Тесалија, Епир и стигнале дури до Термопилите.
Во 548 година огромна маса Словени се претпоставува дека го преминала Дунав и навлегла дури до Драч. Византиската војска од 15.000 души наводно го следела нивното движење, но не се осмелила да влезе во битка со нив! Во 549 година уште Словени го препливале Дунав и без да наидат на никаков отпор по пат стигнале дури до реката Марица. Во третата половина на 6от век словенските напади на Балканскиот полуостров одеднаш секнале, за да продолжат според овие историчари дури во 581 та година, кога 100.000 луѓе го поминале Дунав, за три години подоцна одред од 5000 словенски војници да го опколи Солун со намера да го освојат. Во 586-та година, пак, околу 100.000 Словени го препливале, или поминале Дунав, со трски за дишење, доаѓајќи во Солунската област. Сепак, дури и официјалните истоиричари, љубители на Големата преселба на Словените на Балканскиот полуостров, признаваат дека сведоштва на византиски автори за некакви словенски племиња на Балканот нема или се многу оскудни, додавајќи дека некакви сведоштва сепак има само за некои племиња дојдени од зад Карпатите во областа околу Солун.

ЛОГИКА И МАТЕМАТИКА, НАМЕСТО ИСТОРИЈА НА ПРЕТПОСТАВКИ!

За разлика од ваквите историчари, кои оперираат со претпоставки и авторски реконструкции на преселбата, голем број експерти кои претпочитаат егзактни методи докажуваат дека таква голема преселба на народите, односно таква невидена преселба на Словените од зад Карпатите на Балканот, со поминување на Дунав како јаз, не само што немало, туку е и невозможна. Co бројки, пресметки и факти тие докажуваат дека таквата преселба на Словените всушност е само добро осмислена стратегија на западните историчари, кои со тоа сакаат да го поништат континуитетот на автохтоните народи на Балканот. Но, да почнеме со ред.
Според историчарите кои воопшто не се сомневаат дека Словените навистина дошле од “зад Карпатите”, најголемата маса од околу 300.000 Словени на Балканот се доселила токму во 626та година?! Значи, за една година, односно за околу осум месеци, колку што може да се патува пред да падне зимата, поминале близу 1500 километри, препливале десетина големи реки, меѓу кои и Дунав, а потоа се населиле кој каде што си одбрал место за живеење. Оние што се сомневаат во тоа, отворено се прашуваат со каква воена сила располагале Словените, кога само за една година поминале толкав простор, скршувајќи го за миг отпорот на староседелците, нешто што во текот на цел еден милениум не им пошло од рака дури ни на Грците, ниту пак на Римјаните? Како е возможно старите жители на Балканскиот полустров одеднаш да исчезнат, дури и ако се прифати претпоставката за нивно тотално истребување од страна на доселениците за многу кратко време, а притоа, парадокслано, останале нивните називи на планините, реките, ридовите, потоците, мочуриштата, изворите, пештерите и слично. Зошто новодојденото население прифатило такво мноштво туѓи називи од своите претходници, кои немилосрдно ги истребувале и прогонувале? Ако доселениците можеле да искажат таква омраза кон староседелците, сметаат овие истражувачи, тогаш врз која основа го прифатиле нивното јазично и културно наследство? Ако, пак, доселениците прифатиле некаков период на заеднички живот во кој успеале да ги научат и усвојат сите називи и обичаи на староседелците, тогаш каква е таа монструозност што ги натерала да ја обноват првичната омраза претворајќи ја во геноцид? Ова се само дел од прашањата на кои официјапната историографија нема одговор, затоа што клучните претпоставки се погрешни. Затоа, потребна е ревизија на целиот процес на наводното доселување! За да се тргне од сигурна стартна позиција, треба да се прифати фактот дека јазикот и народните обичаи се непресушен извор на податоци за истражување на минатото на еден народ. Зошто јазикот? Затоа што тој многу бавно се менува, доколку, се разбира, нема драстично мешање на религијата и на државата. Историчарите кои се сомневаат дека имало преселба на Словените на Балканот посочуваат дека германската нација, на пример, со векови се градела низ процес на германизација на населението, а германскиот јазик преовладувап постепено со помош на црквата и државата. Co слична методологија пред тоа се ширеле и латинскиот и грчкиот јазик, но, сепак, на Балканот, ниту латинскиот, ниту грчкиот, а подоцна ниту рускиот јазик не можеле значајно да се прошират дури ни во периоди на најголема моќ на своите држави. Оттука, сосема е јасно дека никогаш во последните неколку милениуми не постоел период во кој некакви дојденци можеле да го наметнат својот јазик. Затоа, велат овие историчари, постојат јазични разлики меѓу денешните балкански народи, меѓу Србите, Македонците и Бугарите, на пример, иако во последните век или два бил вложен голем труд за нивно целосно бришење. Дури и современиот романски јазик, на пример, кој во последниот век и половина максимално е латинизиран, а романската црква го исфрли од употреба стариот таканаречен словенски јазик заедно со кирилицата, меѓу имињата на топонимите се уште е доминантна таканаречената словенска компонентна и се уште нивниот јазик е преполн со такви словенски зборови за кои не постојат други изрази. Ако е така, ако тој јазик е во основата на јазиците на целиот Балкански полуостров, тогаш сосема е нелогично тврдењето дека таквите Словени добиле писмо дури од Кирил и Методиј. Сведочењето на Црноризец Храбар фрла сосема друго светло на прашањето за писменоста на балканските народи, посочувајќи на исконското постоење на писменост на овие простори. За неофицијалните” истражувачи на оваа проблематика постојат обилни аргументи за сериозно преиспитување на теоријата за описменување на Словените дури од страна на Кирил и Методиј. Меѓудругото, од физичкотехнички аспект, потполно е нелогично новото писмо на Кирил и Методиј за кусо време да се прошири на сите Словени, кои, според теориите на сегашните ортодоксни историчари, живееле на огромна територија, особено ако притоа се знае дека помошта од Кирил и Методиј била побарана поради немоќта да се доведе во ред анархијата со сопствени сили. Уште помалку технички е возможно Климент и Наум, по само 20 години, така лесно да успеат тоа писмо (глаголицата) да го заменат со ново ( кирилицата). Таква ефикасност не може да се обезбеди дури ни денес под покровителство на ОН, ниту пак со поддршка на моќните електронски медиуми.

КОРЕКЦИЈА НА ТЕОРИЈАТА ЗА ПРЕСЕЛУВАЊЕТО

Се разбира, ако се коригира теоријата за преселувањето на Словените, која е смислена од западноевропската историографија, тогаш секако ќе мора да се изврши ревизија и на целокупната современа историска наука, a со тоа мора темелно да се корегираат и сите заклучоци на денес водечките западноевропски нации и држави, сметаат историчарите што се залагаат за преиспитување на претпоставеното масовно преселување на Словените од зад Карпатите на Балканот. Овие истражувачи сметаат дека последниот век и половина најголем проблем во истражувањето на вистинската историја на Словените е како балканските историчари да се ослободат од наметнатата интелектуална инфериорност во однос на Запад за да се овозможи да се сфати дека сите факти за балканската историја се само меѓу балканските народи. За жал, западноевропските историчари уште пред 150 години ја имаат постигнато својата цел: успеале да ја состават својата национална историја на начин кој најмногу им одговарал на нивните национални интереси. Затоа бесмислено е од нив да се очекува било какво редефинирање на балканската историја, затоа што на Западот не му е од интерес да ја опишуваат вековната асимилација на балканските народи и грабежот на нивната историја, култура и писменост.
Според нивната невозможна преселничка” теорија, народи од десетина илјади до неколку милиони луѓе, буквално ја прокрстариле Европа долж и попреку, некои дури и повеќепати, како Визеготите, на пример, правејќи и растурајќи држави, создавајќи нови народи, јазици и култури каде што ќе стигнат, притоа сменувајќи се на разни територии на секои 30 до 50 години! Веднаш по таа бесмислена бркотница, сите тие силни народи одеднаш се смириле и повторно станале земјоделци, сточари, рибари...

СЛОВЕНИТЕ HE СЕ ДОСЕЛИЛЕ НА БАЛКАНОТ

Став на официјалната историографија, кој е доминантен и во Македонија, е дека Словените се доселиле на Балканот во релативно краток период кој обично се сместува меѓу 5от и 7от век. Таквиот став се базира на еден запис на византискиот цар Константин Седми Порфирогенит од 10-от век, според кој главната преселба се случила во 626та година. Токму на оваа историска вистина се прилагодуваат речиси сите наши историчари, специјалисти за тој период, модифицирајќи и отфрлајќи ги сите факти што не се вклопуваат во таквото сценарио. Доколку прифатиме дека вакво масовно доселување навистина се случило, тогаш мора да претпоставиме дека тоа секако морало да предизвика драстични етнички и културни промени на Балканот, иако не се знае како доселениот народ ги избегнал сите асимилаторски процеси во моќното византиско царство без да има пред тоа формирано некаква значајна државна формација. Од друга страна, пак, официјалната, преселничка историографија, воопшто не обрнува внимание на техничките претпоставки за една толку масовна преселба на цел еден народ.
Според мр Драгољуб Антиќ, електроинжинер, магистер по нуклеарна физика и автор на околу 170 научни и стручни студии од својата струка, има многу нелогичности во физичкотехничката изводливост на пресел бата на Словените низ предели испресечени со големи планини, пустини, реки и мочуришта: “Физичкото преселување на населението од едно на друго место подразбира цела низа предуслови и техничка опременост за реализација на преселбата, а потоа и за успешно населување во новата средина. Во секоја селидба не учествува само населението што се сели, туку, во голема мера, и населението што останува на местото на тргнувањето, потоа домицилното население на териториите преку кои се случува преселбата, како и населението меѓу кое доселениците се сместуваат. Фактот што голем број топоними на Балканот се многу постари од 57 век зборува дека тие се наследени од староседелците, зашто наследување на топоними не е возможно ако некој народ се доселува во испразнети или минорно населени простори. Наследените топоними се доказ дека морало да постои долг период на мирен соживот и јазичко проткајување. Меѓутоа, колку и да тврдат западните авторитети дека при големите преселби на народите настануваат големи мешања на населението и создавање на нови народни амалгами, а притоа неброените диви орди доаѓаат од некои недефинирани степи и северни пустари, каде што воопшто немало услови за опстанок на толку бројно население, сепак не можат да не убедат дека таквите преселби се физичкотехнички изводливи. Да замислиме преселба од пределот негде зад Карпатите” во која маса од 100.000 до 300.000 земјоделци со комплетните семејства, и со сето она што ги чини етничка група и организирана економскополитичка заедница, еден убав пролетен ден во 626-та година тргнува на југ и се населува на Балканот во области на медитеранска клима. Притоа мора да се знае дека тоа е население што живее од земјоделие, а тоа значи дека е поврзано со земјата, гробовите на претците, родовскоплеменската организација и некаков организиран систем на одбрана од разбојници и освојувачи. Се разбира дека сето тоа ја гуши желбата за преселба, па логично е таа да биде предизвикана со мотиви кои се појаки од наведените врски со родната грутка. Од друга страна, една заедница од 100.000 до 300.000 лица по правило троши толку храна за луѓето и за стоката колку што ќе произведе, зашто во спротивно вишокот на храна би пропаднап, па нема никаква смисла да се вложува толку тежок труд без потреба. Ако, пак, има вишок на храна, тоа делува на растот на наталитетот, а тоа го поништува вишокот на храна. Како и да е, масовната преселба на земјоделско население подразбира неопходност, освен вообичаената резерва на храна, да се обезбеди и храна за барем уште една година однапред. Тоа значи дека е потребна барем двојна годишна резерва на храна на ниво на заедницата, но ако има можност за такви резерви на храна, тогаш каква е потребата од преселба. Сепак, доколку претпоставиме дека и покрај се овој народ решил негде да се пресели, тогаш се поставува прашањето за транспортот на храната, опремата, алатките, облеката, реликвиите, стоката, живината и друго. Ако едно семејство од тоа време имало по 30 члена во три генерации, тогаш барем неколкумина од нив не се во состојба да поминат пеш пат од 10001500 километри. Значи, потребни се запреги за транспорт на овие лица, но и за резервите храна што се носат, па лесно може да се пресмета дека за едно семејство од 30 членови потребни се во просек 5 тешки запреги со по 4 коњи или волови, или дури 50 товарни коњи, ако семејството нема ниту една запрега”, смета Антиќ.

*МАТЕМАТИЧКА ПРЕСМЕТКА

Колку тони храна за по пат Словените морале да носат за да стигнат здрави и живи на Балканот? Светската воена литература, на пример, прецизно го обработува поимот оброк”. Според која и да е воена енциклопедија, почнувајќи од римските легионери до денес дневниот оброк по војник е тежок од 500 до 1000 грама. Значи, дури и ако се користи оброк само за преживување, односно да се зема храна во тежина од околу 300 грама, за 500 дена, до првата жетва во новата татковина, неопходно е секое семејство од 30 члена со себе да понесе околу 5 тона сува, концентрирана храна. Ваквата исхрана во тек на 18 месеци, ако воопшто е возможна, сигурно би довела до масовни болести. Сточната храна, пак, која исто така е неопходна, повеќекратно е потешка од храната за луѓето. Само за исхрана на еден коњ потребни се дневно меѓу 3 и 5 килограми зоб и околу 5 килограми сено.
Егзактните податоци од оваа област говорат дека просечен товарен коњ може да носи околу 100 килограми товар, а литературата за старите Словени тврди дека нивните преселнички коњи биле високи од 123 до 148 сантиметри. Запрежен коњ на добар и рамен пат може да влече товар со тежина која е трипати потешка од негоната тежина. Оттука, лесно може да се пресмета дека за потребите на преселбата, едно словенско заткарпатско семејство од 30 члена треба да има пет тешки двоколки со no 4 влечни коњи или волови, или, доколку нема запрега, да поседува дури 50 товарни коњи! Толку коњи немало ниту едно семејство, зашто обичната математика покажува дека во таков случај дури 30 коњи се вишок, односно тие не можат да се издржат со храна во текот на целата година. Значи, освен куп храна секое семејство морало да располага и со огромен возен парк од запреги со многу запрежни грла. Ако секое семејство има толку храна, стока, запреги, коњи, свињи, овци и кози, тогаш каде е мотивот за преселба на огромно растојание и во непозната средина. Секако, воопшто не треба да се пренебрегне фактот дека движењето низ непозната средина, со толку стока и храна, всушност е потенцијален плен на разбојници, па потребно е меѓу 1030.000 војници за заштита, од кои барем неколку илјади коњаници, кои, се разбира, исто така, се товар на семејствата. Или, ако се знае каква габаритна колона е колона од 300.000 луѓе, се поставува прашањето со која брзина и колку долго колоната ќе се движи кон целта?

*АЛЕКСАНДАР ВЛЕГОЛ ВО МАЛА АЗИЈА CO 5000 КОЊАНИЦИ!

Според мр Антиќ, математичар и експерт за нуклеарна физика, но и според истражувањата на голем број историчари кои тврдат дека таква масовна преселба за толку кратко време едноставно не е возможна, по претпоставка колоната Словени да тргнала од зад Карпатите со околу 10.000 семејства и преку 50.000 запреги, или преку 200.000 товарни коњи и коњи за јавање, дваесет илјади телиња, јунци, ждребиња и повеќе стотини илјади грла ситна стока, тогаш како е возможно преселба за толку кратко време и тоа токму преку Дунав!

За да видиме кол ку тој потфат навистина е неостварлив ќе се послужиме со сводоштвото на Карл Фон Клаузевиц, пруски генерал кој во 1812 година влегол во Русија и се борел против Наполеон. Според него, еден организиран марш на голема воена формација подразбира брзина на движење од 45 милји за 10 дена. И тоа, се разбира, е одлична брзина на движење за тоа време. Но, колоната на Словените што тргнале кон Балканот не е воена формација, па брзината на движењето на ваква колона е само неколку километри дневно. Ако за оваа преселба биле потребни да се поминат околу 1000 до 1500 километри, јасно е дека за тоа се потребни најмалку околу 200 дена без поголеми несреќи. Дури и ако народот се движи во една организирана формација, иако нема ниту едно име во историјата што останало забележано како водач на ваквата преселба, колоната би била долга околу 1000 километри, зашто секое семејство би зазело околу 100 метра со своите запреги, крупна и ситна стока. Може да се замисли каква колона е тоа, всушност жив мост кој го спојува местото на тргнување со местото на пристигнување. Или, додека едните уште би тргнувале, другите веќе би стигнале во Стоби, на пример. Дури и ако би се организирале десет паралелни колони, а тоа е невозможно, зашто нема таква ширина на просторот низ кој се движеле, должината на секоја колона би била по околу 100 километри. Оттука би биле потребни околу 30 дена секој дел од колоната да ја помине замислената линија на својот пат кон Балканот. Ако, пак, колоната минува низ еден предел во тек на 30 дена, тогаш јасно е дека трева за испаша на стоката може да има само доколку колоната се развлече во ширина, а тоа треба да биде простор од околу 20 километри, кој би требало да се задржи во текот на целото патување. Co вакво покривање на просторот би била опустошена, односно збришана секоја тревка и грмушка на површина од околу 150.000 квадратни километри, или простор кој е шестпати поголем од вкупната површина на денешна Република Македонија. Притоа проблемот со вода за пиење воопшто не е земен предвид од страна на официјалните историчари, кои тврдат дека Словените се доселиле од зад Карпатите токму на Бапканот. Да се напои со вода толкав народ и стока потребно е да се располага со вода за пиење на секои неколку километри, зашто нема никаква можност толкаво количество вода да се носи во запрегите. Слично е и со дрва за готвење и друго. И, на крајот, да претпоставиме дека овие храбри преселници сите реки на патот ги совладале со пливање, со скелиња или со прегазување, но потоа пред нив доаѓа Дунав. Што со Дунав?
Сепак, пред да стигнеме до Дунав, би требало да видиме што вели Клаузевиц за напредувањето на војската на Наполеон кон Москва во 1812 година. Од 301.000 војници кои тргнале во поход, во маршот долг 70 милји за 52 дена, Наполеон изгубил 95.000 луѓе од кои само 10.000 во двете битки; 85 илјади војници умреле од болест и заостанување во колоната. He го земаме овде предвид релјефот низ кој се минува, пошуменоста или планините, котлините и клисурите, кои бараат многу повеќе време од она што е потребно кога се минува по рамно поле. Се разбира дека по пат некои се раѓаат, други умираат; потребни се закопи, или спалувања на мртвите, а за тоа требаат дрва. Пасиштата на југот на Балканот, особено во јужна Србија и Македонија, уште во јуни се речиси сосема суви, а лисјата на дрвјата пожолтени, па нема шанси да се прави ниту лисник за храна на стоката. А притоа воопшто не ги спомнуваме и староседелците на Балканот, или во Македонија, кои ниту Римјаните толку не ги понижиле и покориле како оваа фантастична колона земјоделци што протатнеле низ Балканот дури од зад Карпатите! Но, како и да е, да се вратиме пак на Дунав, прескокнувајќи ги притоа Дњепар, Дон, Волга, Одра и Висла, а притоа како мала илустрација ќе кажеме дека Александар Македонски за да влезе во Мала Азија со 5000 коњаници имал комора од 2500 товарни грла со резерва од храна за еден месец. Колку товарни грла биле потребни за да се обезбеди храна за 300.000 луѓе кои тргнале на пат долг 1500 километри?

*ДУНАВ HE МОЖЕ ДД СЕ ПОМИНЕ CO ТРСКИ ЗА ДИШЕЊЕ!

За да се зборува за поминување на Дунав со трски за подводно дишење, треба да се знаат неколку општи податоци. Имено, Дунав само во должината низ Србија, на пример, има длабочина од 1,8 до 21 метар, и ширина од 380 до 2000 метри. Од Гердап низводно Дунав е длабок 7 метри и широк околу 2600 метри. Во сливот тој во просек е широк околу 15 километри. Од Будимпешта до српската граница, особено на левата страна од Дунав, има повеќе мочуришта во ширина од 5 до 10 километри. Значи, преминот преку Дунав воопшто не е наивен потфат ни денес, а не пак пред 1400 години. Коњаниците во тоа време за премин на реки користеле надуени мешини од разни животни, а во некои учебници често се оперира и со некаков премин преку замрзнатиот Дунав. Останува секако и романтичарската верзија дека Словените го поминале Дунав со движење по дното, дишејќи со трски истопорени над нивото на водата. Оваа верзија се разбира е сосема неверојатна, затоа што ширината на реката од неколку стотини метри, потоа длабочината од повеќе метри, големиот мил, густата подводна трева и бројните вртлози и вирови сосема ја исклучуваат оваа можност. Останува најреално тоа да се стори со пловни средства, зашто чамците и сплавовите биле единствена можност во тоа време да се помине од едниот на другиот брег на Дунав. Но, за превоз на 10.000 семејства потребни се околу 300 сплавови за да може превозот од едниот на другиот брег да се заврши за околу еден месец. Дури и ако претпоставиме дека системот бил многу организиран, потребни се многу дрвена граѓа и илјадници мајстори за да се реализира тој потфат. Сепак, и доколку Дунав некако се помине, следат барем уште месец или два за да се стигне, на пример, до Македонија. И, по сите маки и искушенија, на целта најпосле би стигнале во најдобар случај околу 100.000 луѓе. При таква бројна состојба целата преселба е бесмислена затоа што така мала група население нема доволно моќ да освои територија за населување. Техничкофизичката изводливост на преселбата на Словените од зад Карпатите на југ, на Балканот, со поминување на 1500 километри само во текот на 626-та година, на пример, е сосема невозможна, всушност тоа е утопија измислена од западноевропските историчари за да се поништи континуитетот на балканските народи. Имено, тој потфат не само што не е логичен, туку е и налудничав, зашто практично нема техничкофизички услови да биде успешно реализиран. Поводот за да се измисли една ваква преселба е сумблимиран во тврдењето на Александар Фомич Вељтман дека сите народи на Балканот имаат предантички, антички и средновековен континуитет на истиот простор каде што се и ден денес. Тој, анализирајќи ги записите на Тацит, пасус по пасус, наоѓа логични врски со таканаречените словенски племиња дури и во случај кога се работи за најобични називи и привидно неразбирливи описи. Називите на тие племиња официјалната историографија ги игноирира, или ги препишува на некои изумрени племиња. Вељтман докажува дека зад бројните варијанти на племенски имиња, кои често се модифицирани со превод на значењето на странски јазици, како грчки, латински, германски, готски итн, всушност стојат стари, автохтони балкански народи. Co овие племиња, кои се поклопуваат со локацијата на таканаречените словенски доселени племиња, се докажува континуитетот на ист народ со илјада години, иако современата историска наука воведува бројни нелогични имиња на племиња со неразјаснето потекло, наоѓајќи за целиот тој хаос едно соломонско решение голема преселба на народите”, заклучува мр Антиќ во своето математичко, односно техничкофизичко истражување за невозможноста за доселувањето на Словените на Балканот.
Затоа, смешни се оние кутри луѓе кои пелтечат дека Македонија се антиквизира; Македонија не може да се антиквизира; таа може само да се словенизира според соломонското решение на западноевропските историчари!

Превземено од: МАКЕДОНИЈА НАД СЕ!