Александар Џеповски

Ова прашање има многу одговори. Но едно е сигурно, ова е одговор за цела дијаспора на сите континенти. Нема исклучок. Затоа ќе давам споредба од таму каде ми е базата т.е. местото на живеење.

Тихомир Каранфилов

Свети Ахил или Свети Аил е остров во Малото Преспанско Езеро. Тој бил населен уште од античко време. Во југозападниот дел се пронајдени остатоци од античката македонска населба Лика. Во средниот век тука бил главниот град на Самоиловата држава, градот Преспа, како и дворците на царот Самуил.  Денес единствено населено место на островот е истоименото село Ахил, кое е мала населба од неколку куќи. Во почетокот на XX век имало 4 куќи, а во 1907 година селото веќе броело 7 куќи. Месното население верува дека бројот на куќите не смее да надмине 11. Тоа е зошто некогаш имало 12 цркви, и поради тоа местото се смета за свето и не треба да го продолжува човечкиот грев. Постоеле повеќе цркви меѓу кои биле: Св. Никола, Св. Георги, Св. Димитар, Св. Богородица, Св. Ахил и др.

Костадин Керпичоски

Во ова време невреме во целиот свет, на целиот балкан па и во Македонија, во овие тешки мигови за граѓаните погодени од невремето и поплавата која го зафати Скопје и околината некој помага и е на терен по петнаесет саати на ден а некој пак се забавува до раните утрински часови во Струмица.

Бранко Сотировски

Македонски цар со повеќе имиња
- ЗЕТ ИЛИОН-МАКЕДОН, ЗЕТ АСКЛЕПИЈ КУРТИС

Дипл.Екк.Рубинчо Јованоски од Прилеп

Свекрва

„Единствено македонскиот национализам беше во состојба да се справи со сите порази, нанесени како во македонска душа, така и во македонската земја и култура.“ – пишува синот на Сергеј Мисирков во својата статија за изборите во Македонија во 1946 година објавена во „Отечествен фронт“  (2. X 1946 год).

Александар Џеповски

Деновиве се поставува прашање насекаде подеднакво присутно и загонентно : Дали некој ја казнува Македонија со поплавата ?

Тихомир Каранфилов

Манастирот „Св. Петар“ е нем сведок на настанитие околу него за време на Смилевскиот конгрес 1903 година, а „ако може да зборува, ќе ни раскаже за херојството и саможртвата на востанатиот македонски народ, кој под водство на Ѓорѓи Сугарев, Ѓакон Евстатиј, Георги Мончев и други, влезе во неравноправна борба со 12 илјадната армија на Бахтијар Паша. Ќе ни раскаже за херојството и саможртвата на Смилевчани, без разлика на пол и возраст, за маченичката смрт на 73 смилевски жртви (мажи, жени и деца).“ Овој манастир „поради својата стратегиска местоположба го виде величието и падот на турскиот режим, величието и падот на српскиот режим, величието и падот на бугарскиот режим. Нема друга светиња која има видено толку величии и падови во така краток период, како што има видено Св. Петар Смилевски“. – пишува  Георги Трајчев во својата книга „Манастирите во Македонија“ (Софија, 1933 г.).

Д-р Мери Георгиевска

Меџународната заедница веќе подолго време ми игра по нервниот систем и по мојот систем на вредности. Таа, меџународната игра на картата дека ние, Македонците што си ја сакаме нашата Tатковина полека ќе си се помириме со судбината. Нè става на чекање. А како што рекол големиот Иво Андриќ-  „Да заразиш некого со чекање, тоа е најсигурниот начин да завладееш со него. Тоа значи оној што чека да го направиш непокретен и безопасен, потполно и засекогаш, а таа измама на чекање е поцврста од секој затвор и појака од секој оков, но, со многу среќа и вештина, од затворот може да се побегне, и од оковите може човекот да се ослободи, но од измамата-никогаш, па дури ни тогаш“.
Стапицата ни ја местат ден за ден, дата по дата и што е најстрашно веќе може да се каже и година за година, оти ова исчекување трае поприлично долго. Сè со цел да се согласиме дека ако сакаме да живееме, тогаш треба да го откупиме нашиот идентитет.

Костадин Керпичоски

Ќе ја започнам оваа моја колумна со длабока тага, жал и сочуство за семејствата на настраданите во поплавите кои ја зафатија Македонија пред само некој ден.