„Меѓутоа, уништувачки удар Василиј ИИ му нанел на Самуиловото царство дури во јули 1014 година, после долгите борби... Самуиловата војска е опколена во кланците на Беласица. Самиот цар се спасил и стигнал во Прилеп, но голем дел од неговите војници изгинал, а уште поголем западнал воп заробеништво. Својата победа Василиј Бугароуби-ецот ја прославил на грозен начин. На заробениците, кои наводно биле 14.000 (податок според Кекавмен изд. Василевскиј-ЕрнШтедт, стр. 18; според Скилица (Цедр.ИИ,458)биле 14.000 заробеници, н.б.), им се ископани очите; само на секој стоти му е оставено по едно око, за овие по-луслепи да ги одведат своите слепи соборци кај царот во Прилеп. Кога Самуил ја догледал оваа страотна поворка, го удрила капка, и за два дена храбриот македонски цар умрел (на 6 октомви 1014 год.).

„Другите Македонци што дознале за веста трчале радосно со факелите: тие мислеле дека Александар, палејќи ги и уривајќи ги дворците на Барбарите го оддава своето жалење за родната земја (Македонија, н.б.) и волјата да не остане кај нив”.

Кој беше лидерот на терористичката ВМРО? И во Бугарија и во Македонија се пренебрегнува со определена цел фактот дека Иван Михајлов порачал стотици политички убиства.

Александар бил радосен поради толку славната победа со којашто сметал дека му се отворени источните земји. Откако му принел жртва на Сонцето, ги пофалил војниците пред собранието.

При сè што сме 2.000.000 луѓе, пак немаме, барем овде, во слободна земја, еден каков и да е весник, кој ќе не` држи во текот на работите што се случуваат околу нас и за нас; и кој ќе ни служи за да ги изразиме нашите народни искажувања и мисли... Денеска печатот е посилен од топот и со него се служат скоро сите народи на светот, освен нас.

По завршувањето на Првата Светска Војна, Вардарскиот дел на Македонија влегол во границите на новоформираната држава Кралство на Србите, Хрватите и Словенците. Во ова државна творба, во која влегле пет формирани нации но, која според нејзиното уставно устројство била декларирана како еднонационална, односно дека во неа живее еден троимен народ српско-хрватско-словенечкиот, а во која не било признаено ниту споменато постоењето на другите, меѓу кои и на македонскиот народ, поголемиот дел од власта бил во рацете на српските политичко-воени-полициски власти коишто ја спроведувале големосрпската политика на српската династија Караѓорѓевиќ и на српските граѓански партии.

Во Преспа Самуил решил да се круниса за цар и тоа со помошта и подадршката на римскиот Папа.

Јован Стојковиќ попознат како Јован Бабунски (1878, Мартолци - 1920, Велес) е србомански четнички војвода и борец против македонското национално ослободување. Прекарот Бабунски го добил по местата во коишто делувал: планината Бабуна (особено селото Богомила) и реката Бабуна.

Заслужено или незаслужено, реално или вештачки (што е сеедно за овие редови), Глигоров беше единствен авторитет во државата зад кого стоеја голем дел граѓани. Бранко Црвенковски сé уште беше млад комуњарски мангуп, а неговиот главен опонент Љупчо Георгиевски не можеше да собере ни сто демонстранти на социјалните митинзи во Скопје (еден од нив беше патетично именуван „5 до 12“, а на закажаниот ден, потенцијалните митингаши од јавните претпријатија беа „поткупувани“ со по една замирисана пастрмка за појадок).

Надворешнополитичката активност на ТМОРО за време на востанието претставува битен момент, не само поради пропагандниот ефект и запознавањето на јавноста на Европа со ситуацијата во Македонија, туку и поради тоа што го поставува прашањето за меѓународното признавање на Организацијата и нејзината борба, а преку тоа и за меѓународно-правно субјективизирање на нејзината борба.