МЕМОРАНДУМ НА СПИРИДОН ГОПЧЕВИЌ ОД ВИЕНА ЗА ИЗДАВАЊЕ НА НЕГОВОТО ДЕЛО ЗА МАКЕДОНИЈА

Одамна не ти бев пишал, па не знам како ти на тоа гледаш. Сега, кога се подготвувам да си дојдам дома, сметам дека нашите врски ќе позајакнат и ќе можеме нешто повеќе да дадеме на таа наша многустрадална земја што не открмила. Писмото го праќам по сигурен човек, во кого имам полна доверба, па можам да пишувам послободно за сенешто.

Битола како вилаетски центар  а пред тоа и ејаетски центар на целиот Румелиски ејает во втората половна на 19 век преставувал и преставува еден од нејпознатите гградови на Балканот а можеме да кажеме дека тој е и неформален втор “главен” град на република Македонија.

Сега секој македонец признава, оти тој не е бугарин и гласно ја исповеда својата нација. Најглавната работа е македонија да се помакедончи.

Демир Капија или Железна Порта е мало градче во Македонија, во кое се наоѓа важна железничка станица и е непосредно пред познатата Демиркаписка клисура.На својот пат кон Егејското море реката Вардар кај Демир Капија влегува во Демеркаписката клисура која е долга 10 километри и излегува кај Удово, за да продолжи во широкото Солунско поле. Клисурата е најтесна кај Просек, а висините на стените изнесуваат до 200 метри. Од секогаш оваа клисура преставувала стратешко место бидејќи преставувал порта која го спречувала продорот на разни војски од север кон југ или обратно.Во текот на Првата светска војна, Демир капија добива значајна улога за завојуваните Централни сили и Антантата.

Павел Христов е роден 1874 г. во битолското село Цапари кое се наоѓа во подножјето на Баба планина.Тој бил одличен ученик. Завршил гимназија во  Лом во 1894 година и се вратил во Македонија како учител. Учителствувал во Прилеп,Битола,Кичево и други градови. Во првите години од неговата полнолетна младост ( 20-21г.) додека неговата родна земја се наоѓа под турско-османлиска власт, Павел Христов „под клетва“ во 1895 година активно се вклучува во редовите на Македонската  Револуционерна Организација (МРО).

ПИСМО ОД КОСТА ГРУПЧЕ И НАУМ ЕВРО ДО ПРЕТСТАВНИЦИТЕ НА ГОЛЕМИТЕ СИЛИ ВО ЦАРИГРАД: МАКЕДОНСКОТО НАСЕЛЕНИЕ ТРЕБА ДА МУ ОБЈАВИ НА СВЕТОТ ДЕКА Е ПОСЕБЕН НАРОД, СО ПОСЕБНА ИСТОРИЈА, НАРАВИ И ОБИЧАИ. МАКЕДОНИЈА ИМ ОСТАНУВА НА МАКЕДОНЦИТЕ-(1887 год.)

Договор меѓу  српскиот  Министер за Надворешни работи и Г. Спиридон Гопчевиќ  за издавање книга за Стара Србија и Македонија „во која ќе му изнесе на светот  да види дека тие земји  навистина се српски“

ГОВОР НА ГРИГОР ПРЛИЧЕВ  ПРЕД УЧИТЕЛИТЕ ВО СОЛУНСКАТА ГИМНАЗИЈА СВ. КИРИЛ И МЕТОДИЈА (1885  год.)

СОЛУН  ЌЕ ПРОИЗВЕДЕ УШТЕ МНОГУ КИРИЛОВЦИ И МЕТОДИЕВЦИ КОИ ЌЕ ГО ПРОСЛАВАТ МАКЕДОНСКОТО ИМЕ

„Башибозукот со помош на српските комити за време на Втората балканска војна ги изгореа селата: Хурија, Бања, Будур Чифлик, Дрен, Барово, Џидимирци, Калањево, Патрик и градот Неготино. Во Неготино убија повеќе од 500 граѓани, а во селата Прждево 17, во Долна Драчевица 8, Бања 22, Будур Чифлик 8, Дрен 7. Копришница 6, Бохула 2, Вешје 4, Долни Дисан 12 и Курија 15 души." -  пишува тиквешкиот свештеник Димитар Георгиев во својот дневник за масакрот извршен од српските власти по задушувањето на Тиквешкото востание.