1. Во врска со нашата телеграма бр. 20 од 11 декември, приложуваме две копии од еден интересен извештај за ослободителното македонско движење во областа Флорина од еден британски офицер за врска кој беше на должност во областа од април до ноември 1944. Ние се извинуваме, а исто така и авторот, за набрзина направениот нацрт на овој извештај и на машинописот, но тој е направен во услови на борба во Атина. Имајќи го предвид фактот што Истражувачкиот оддел би сакал да го види што е можно побрзо, ние не го средивме зашто можеше да го одложи неговото испраќање.

Историските податоци, но и обичната логика, јасно укажуваат дека древните Македонци целосно ја внеле својата крв и култура во денешната макендонска нација.

Во периодот од 6-ти до 18-ти април 1941, Македонија и македонскиот народ доживуваат нова трагедија. Македонската земја одново доживува поделба. Пиринскиот дел од Македонија понатаму останува под бугарска власт. Вардарскиот дел, кој до пред почетокот на Втората Светска Војна се наоѓал во составот на СХС, со договорот помеѓу Хитлер и Мусолини беше поделен на два дела. Поголемиот (источен) дел го анектира Бугарија, а помалиот (западен) го окупира Италија и го отстапува на Албанија. Егејскиот дел бил поделен на три окупациони зони: Источниот го окупира Бугарија, Западниот Италија, а централниот оди во Германски раце.

Американскиот дипломат Барнс, на крајот на Втората Светска Војна требало, меѓу другото, да ги сопре бугарските претензии кон Македонија.

НЕНАДМИНАТ БЕШЕ ВО РАСПОРЕДУВАЊЕТО НА ВОЈСКАТАН И ВО КРЕВАЊЕТО НА ДУХОТ НА ВОЈНИЦИТЕ

Целата војска на Дареј броеше: 40.000 коњаници, 100.000 пешадинци, 200 борбени коли, неколку слона...Со ваква војска Дареј се залогори кај Гавгамела крај реката Бумод...

„Од многуте беседи, о мажи Атињани, кои се одржаа во Собранието, безмалку секоја е за она, со што Филип, откако склучи мир (Филократовиот мир во 346 г. п.н.е.), ви чини неправди не само вам, туку и на другите, и иако сите, знам кажаа... дека треба и да се зборува и да се дејствува, за да престане оној со дрскоста и да поднесе казна, гледам, дотаму се доведени работите и изгубени, што се плашам... положбата... мислам дека полоша не можеше да биде одошто е сега. За тоа, секако, има многу причини и во таа положба... најголеми виновници... ќе ги најдете оние, кои се определија повеќе за да угодат одошто да го кажуваат она што е најцелеобразно... ништо друго не работат, освен на тоа, државата сама себе да се казни и слично на тоа, а на Филипа да му биде овозможено да говори и да прави што сака. Е такви се вашите навики, што се однесува до јавниот живот, и тие се виновни за несреќите...

„И Демостен, со старата омраза кон Македонците, ги поттикнувал Атињаните веднаш да донесат одлука и да испратат помош (на Теба, н.б.) сепак помошта не била испратена, зашто со ненадејното доаѓање на Александар се чинело дека поразените треба да ја очекуваат наклонетоста на судбината. Демостен со сопствената војска им помагал на Тебанците и им доставил големо количество оружје…

„Напролет тој (Александар) се упати кон Тракија, против Трибалите и Илирите; знаеше дека Илирите и Трибалите се воинствени, а бидејќи наедно му беа и соседи, не мислеше дека треба да ги остави пред да замине толку далеку од дома, без сосема да ги покори. Тракија, територијата на независните Тракијци, ја нападна почнувајќи од Амфипол...Тие (Тракијците, н.б.) го беа зазеле врвот Хајмос (денешна Стара Планина, н.б.) и беа подготвени да го попречат напредувањето на експедицијата... Беа собрале борбени коли... за да им послужат како утврдување за одбрана, ако бидат притиснати. Исто така, планираа...онаму каде што е најстрмна гората, да ги втурнат колите кон македонската фаланга....

Пред да тргне на историскиот поход против Хелада, Филип II војува со Илирите и Тракијците за да ги освои териториите западно и источно од неговата држава. Првата успешна битка Филип ја извојува во 358 г. п.н.е. против илирскиот владетел Бардилис, освојувајќи ја територијата до Лихнидското Езеро.